English
Około 500m od południowego krańca głównej wyspy Singapuru, leży jej mniejsza sąsiadka – Sentosa. Te pięć kilometrów kwadratowych, stanowi narodowy plac zabaw Singapuru, nazywany przez lokalnych „The State of Fun” (Stan Zabawy – stan, jako miejsce oraz jako nastój, samopoczucie). Wyspa podzielona jest na pięć głównych części: północno-zachodnią „Sentosa Cove”, północną „Resort World Sentosa”, centralną […]
Na chybił-trafił wchodzimy do najbliższej restauracji – Harper’s Restaurant & Lounge. Wypatrujemy stoliki zaraz przy gigantycznych, otwartych oknach. Z jednej strony widok na drugi brzeg i stare miasto. Z drugiej – zieleń przybocznego zagajnika. Pod nami, chłodząca wodną bryzą rzeka. Okna wabią różnorodnością widoków. Zaciekawiona podchodzę do jednego z nich i staję nosem w nos […]
Lawirujemy po wąskich uliczkach, między niskimi shophousami i świeżo odmalowanymi blokami mieszkalnymi. Rozłożyste, palmowe liście zacieniają schludnie utrzymane trawniki. Zaplecza zdobią spirale kręconych klatek schodowych. Kuchnie na tyłach budynków przepełniają powietrze nęcącymi zapachami. Z gigantycznych murali zerka malowany paw i ciekawskie koźlątko. W kolejnych zakamarkach – scenka z życia Singapuru. Ciężko...
Przelotna ulewa zostawia po sobie zapach parującej ziemi. Wszechobecną wilgoć potęgują wielkolistne drzewa tropikalne i wachlarzowate palmy z rozcapierzonymi jak palce liśćmi. Pod mostkiem, przez leśną ściółkę przemyka niewielkie, brązowawe zwierzątko.Czarne paciorkowate oczy przyglądają się aparatom i ukrytym za nim ludziom. Mysi pyszczek obwąchuje powietrze. Patyczkowato cienkie, sarnie nóżki niosą stworzenie w gąszcz...
Maleńkie, przeszklone stoisko – kuchnia i zaplecze zarazem – jedno z wielu, podobnie wyglądających. Jego niepodzielny król – zgarbiony, malutki dziadzio – sprawnie lawiruje między metalowymi półkami, pełnymi miseczek i kubeczków. Ogorzałe słońcem, pokryte bruzdami zmarszczek dłonie w ekspresowym tempie przerzucają skwierczące na siatce grilla ciastka rybne. Spod siwych brwi, spoglądają dobroduszne, brązowe oczy: –...
Piętrowy, kanciasty budynek z szarymi, poznaczonymi naciekami ścianami. Wciśnięty pomiędzy inne, podobnie umorusane codziennością: ulewnymi deszczami pory monsunowej, skwierczącym słońcem pory suchej, spalinami ulicznego ruchu o wariackim natężeniu. Z okien pierwszego piętra widok na ciągnące się przez całą długość ulicy, grube sploty kabli elektrycznych. Jaskrawy kolorami szyldów reklamowych parter wrze życiem. –...
![[English below]
Trzydniowa Japonia w pigułce rozniosła nam głowy. Kilka lat później przeprowadziliśmy się do niej na sześć miesięcy. Kraj przez pół roku konsekwentnie i nieodwracalnie przepalał nam styki. Dlatego nie zdziwiliśmy się wcale, kiedy kilka lat później w Wołgogradzie po meczu Polska-Japonia kibice naszych rywali zabrali się za porządkowanie stadionowych trybun. Co kiedyś mogłoby wywołać uśmiech politowania i wymowny gest posuwisto-zwrotny palcem wskazującym w stronę czoła, dziś było tak oczywiste, że aż trzeba się było dołączyć. Wcale nas nie zdziwiło, że przed stadionem rzesze japońskich fanów gratulowało Polakom tak żarliwie, jakbyśmy wcale nie grali o pietruszkę. Przy tym wszyscy byli tak urzekająco szczęśliwi naszym… hmm… szczęściem, jakby sami właśnie wygrali puchar. Wymianom szalików, koszulek nie było końca. Andrzej wrócił chyba z trzema. W tym jedną vintage z rozgrywek w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Co prawda juniorska, ale przynajmniej na jedno z nas pasuje.
-----
Three-day Japan, in a nutshell, blew our minds. A few years later, we moved in there for six months. The country has been consistently and irreversibly frying our brains for half a year. That's why we weren't at all surprised when, a few years later, in Volgograd, after the Poland-Japan match, our rivals' fans started cleaning up the stadium stands. What once might have caused a smile of pity and a back-and-forth gesture with the index finger towards the forehead was now so obvious that we had to join in. We were not at all surprised that in front of the stadium, crowds of Japanese fans congratulated the Poles as passionately as if we were not playing for honour at all. And everyone was so charmingly happy with our… hmm… victory as if they had just won the cup themselves. There was no end to the exchange of scarves and T-shirts. Andrzej came back with at least three, including one vintage from the 1990s. It's a junior size, but it fits at least one of us.](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Możliwość komentowania jest wyłączona.