English
Lego-kontenery piętrzą się w miniaturze portu. Po pajęczynach mini-dróg śmigają mini-samochody. Czerwone dachy mini-shophouseów mienią się pomiędzy zielonymi koronami mini-drzew. Sokolim wzrokiem wypatrujemy znajome kąty. Jest „Kiosk”. Nasza weekendowa oaza relaksu i dobrego piwa maleńkimi konturami odcina się od otaczających ją nici wąskich uliczek i parkingu wielkości paznokcia. Z perspektywy lotu ptaka, na 150 metrach,...
Z trudnością przeciskamy się przez wąskie ulice wypełnione odświętnie ubranym, barwnym tłumem ludzi. Szeroko otwarte podwoje induskich sklepów są jeszcze gwarniejsze niż zazwyczaj. – Nie, nie. Pięć to za mało. Musi być na całą rękę – właścicielka sklepu poprawia chustę na głowie i z wiedzą eksperta kontynuuje temat – Im więcej bangli, tym szczęśliwsza panna […]
Jest jeszcze wcześnie. Za wcześnie na tłumy, szczelnie obsiadające wszystkie dostępne stoliki. Na rezerwowanie miejsc paczką chusteczek higienicznych. Za wcześnie na znajomych i nieznajomych, stykających się łokciami podczas operowania pałeczkami. Jest jeszcze wcześnie i nie wszystkie stoiska są otwarte, a już pod dachem hali rozchodzi się aromat mocnej kawy i kondensowanego mleka. Siadamy przy stoliku […]
![[English below]
Trzydniowa Japonia w pigułce rozniosła nam głowy. Kilka lat później przeprowadziliśmy się do niej na sześć miesięcy. Kraj przez pół roku konsekwentnie i nieodwracalnie przepalał nam styki. Dlatego nie zdziwiliśmy się wcale, kiedy kilka lat później w Wołgogradzie po meczu Polska-Japonia kibice naszych rywali zabrali się za porządkowanie stadionowych trybun. Co kiedyś mogłoby wywołać uśmiech politowania i wymowny gest posuwisto-zwrotny palcem wskazującym w stronę czoła, dziś było tak oczywiste, że aż trzeba się było dołączyć. Wcale nas nie zdziwiło, że przed stadionem rzesze japońskich fanów gratulowało Polakom tak żarliwie, jakbyśmy wcale nie grali o pietruszkę. Przy tym wszyscy byli tak urzekająco szczęśliwi naszym… hmm… szczęściem, jakby sami właśnie wygrali puchar. Wymianom szalików, koszulek nie było końca. Andrzej wrócił chyba z trzema. W tym jedną vintage z rozgrywek w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Co prawda juniorska, ale przynajmniej na jedno z nas pasuje.
-----
Three-day Japan, in a nutshell, blew our minds. A few years later, we moved in there for six months. The country has been consistently and irreversibly frying our brains for half a year. That's why we weren't at all surprised when, a few years later, in Volgograd, after the Poland-Japan match, our rivals' fans started cleaning up the stadium stands. What once might have caused a smile of pity and a back-and-forth gesture with the index finger towards the forehead was now so obvious that we had to join in. We were not at all surprised that in front of the stadium, crowds of Japanese fans congratulated the Poles as passionately as if we were not playing for honour at all. And everyone was so charmingly happy with our… hmm… victory as if they had just won the cup themselves. There was no end to the exchange of scarves and T-shirts. Andrzej came back with at least three, including one vintage from the 1990s. It's a junior size, but it fits at least one of us.](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Możliwość komentowania jest wyłączona.