ROZDZIAŁ 20 – SNOWBOARD W IRANIE
Wraz z Nowym Rokiem poznajemy nowe miejsca. Z Teheranu ruszamy na północ do położonej w prowincji Gilan wioski...
– Wysiadać! – wrzeszczy, szarpiąc za klamkę samochodu. – Wysiadać! – wykrzykuje wciąż i wciąż jedyne angielskie słowa w potoku niezrozumiałego Farsi. – Wysiadać! – wrzeszczy, wydzierając karabin z rąk żołnierza stojącego obok – Wysiadać! Wysiadać! – ślina obryzguje boczną szybę samochodu. Kłykcie krzykacza bieleją, zaciskając się na broni oddzielonej od nas tylko cienką taflą szkła.
Pięćdziesiąt kilometrów za Isfahan olej z kampera leci już ciurkiem. Dzwonimy do poleconego przez znajomych podróżników mechanika pod Teheranem.
– Nie ma problemu! Spojrzę, ale dopiero jutro rano. Dziś jest piątek. Warsztat zamknięty.
A tak. Nie dość, że piątek – irańska „niedziela” – to jeszcze trzynasty.
Droga jest fantastyczna. Gładka, szeroka, aż chce się przycisnąć mocniej pedał gazu, tylko że strach, bo możemy nie dojechać w ogóle. Ciepłe wrześniowe słońce zaczyna chować się za horyzont. Na obrzeża Teheranu – tam, gdzie warsztat – docieramy już po zmroku.
Pełny tekst dostępny pod poniższym linkiem
Onet Podróże – Prawdziwe oblicze Iranu
![[🇵🇱POLSKA WERSJA W KOMENTARZACH]
"It is 'Romeo and Juliet'. Bitter-sour ripening cheese - manly like Romeo and marmalade made of marmelo - sweet like Juliet."
Laughter echoes over the long table marked here and there with golden specks of the sun piercing through leaves of the vine. Laughter hearty and contagious. After a while, the whole courtyard, hidden in the blissful shade of grapevines, sounds with it. Even dogs tired of the heat set their tails in motion.
Only minutes ago, the same people – family and friends – were working in the heat of the sun. Hands armed with sharp scissors cut the heavy, emerald-golden bunches of Alvarinho - the world-famous jewels of grapes from the Monção-Melgaço region.
Sweat flooded the eyes. The merciless rays of the sun scorched every each of the skin. The backs ached from long hours of work.
The afternoon washed away fatigue and toil. They dissolved in joyful closeness. They were drowned out by delight, over the mouth-watering dishes steaming on the table; by the buzz of conversations and rascal jokes; by the burst of the wine bottle cork, fancifully cut with a knife and by the clink of wine glasses raised in toasts.
They disappeared between handshakes, pecks on the cheeks and hearty slaps on the back - "great work!".
Work that will start again at dawn tomorrow. Again, it will break backs and flood still sleepy eyes with sweat. The work that won't stop for many, many weeks. And which, along with exhaustion, brings the happiness of keeping the tradition alive.
The tradition of human life led to the rhythm set by nature. The tradition of sharing the hardships of work and the joys of rest. The multi-generational tradition of creating a unique wine taste - as sharp as the toil and as sweet as the friendship. As the family.
#portugal #portugalia #moncaoemelgaco #alvarinho #wine #wino #grapes #winogrona #winobranie #grapeharvest](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Komentarze
2 KomentarzeDario
Maj 24, 2020Potwierdzam. Irańczycy są gościnni i przyjacielscy.
https://www.youtube.com/watch?v=ehEHDYFd9bI
Aleksandra Tofil
Wrz 9, 2020Dokładnie! Fantastyczni ludzie, którzy cierpią z rąk własnej władzy 🙁