Anioł stróż z kałasznikowem
Długi, zalany zimnym światłem świetlówek korytarz. Siedzimy na metalowych, przytwierdzonych do ścian krzesłach. Raz...
– Wysiadać! – wrzeszczy, szarpiąc za klamkę samochodu. – Wysiadać! – wykrzykuje wciąż i wciąż jedyne angielskie słowa w potoku niezrozumiałego Farsi. – Wysiadać! – wrzeszczy, wydzierając karabin z rąk żołnierza stojącego obok – Wysiadać! Wysiadać! – ślina obryzguje boczną szybę samochodu. Kłykcie krzykacza bieleją, zaciskając się na broni oddzielonej od nas tylko cienką taflą szkła.
Pięćdziesiąt kilometrów za Isfahan olej z kampera leci już ciurkiem. Dzwonimy do poleconego przez znajomych podróżników mechanika pod Teheranem.
– Nie ma problemu! Spojrzę, ale dopiero jutro rano. Dziś jest piątek. Warsztat zamknięty.
A tak. Nie dość, że piątek – irańska „niedziela” – to jeszcze trzynasty.
Droga jest fantastyczna. Gładka, szeroka, aż chce się przycisnąć mocniej pedał gazu, tylko że strach, bo możemy nie dojechać w ogóle. Ciepłe wrześniowe słońce zaczyna chować się za horyzont. Na obrzeża Teheranu – tam, gdzie warsztat – docieramy już po zmroku.
Pełny tekst dostępny pod poniższym linkiem
Onet Podróże – Prawdziwe oblicze Iranu
