Mongolia – Intymne Rozmowy Obcych Dusz
Serce wielkości pięści i bielejąca gąbka płuc. Krwista wątroba leży koło dużego, brązowego żołądka. Obok –...
– Wysiadać! – wrzeszczy, szarpiąc za klamkę samochodu. – Wysiadać! – wykrzykuje wciąż i wciąż jedyne angielskie słowa w potoku niezrozumiałego Farsi. – Wysiadać! – wrzeszczy, wydzierając karabin z rąk żołnierza stojącego obok – Wysiadać! Wysiadać! – ślina obryzguje boczną szybę samochodu. Kłykcie krzykacza bieleją, zaciskając się na broni oddzielonej od nas tylko cienką taflą szkła.
Pięćdziesiąt kilometrów za Isfahan olej z kampera leci już ciurkiem. Dzwonimy do poleconego przez znajomych podróżników mechanika pod Teheranem.
– Nie ma problemu! Spojrzę, ale dopiero jutro rano. Dziś jest piątek. Warsztat zamknięty.
A tak. Nie dość, że piątek – irańska „niedziela” – to jeszcze trzynasty.
Droga jest fantastyczna. Gładka, szeroka, aż chce się przycisnąć mocniej pedał gazu, tylko że strach, bo możemy nie dojechać w ogóle. Ciepłe wrześniowe słońce zaczyna chować się za horyzont. Na obrzeża Teheranu – tam, gdzie warsztat – docieramy już po zmroku.
Pełny tekst dostępny pod poniższym linkiem
Onet Podróże – Prawdziwe oblicze Iranu
![[English below]
Trzydniowa Japonia w pigułce rozniosła nam głowy. Kilka lat później przeprowadziliśmy się do niej na sześć miesięcy. Kraj przez pół roku konsekwentnie i nieodwracalnie przepalał nam styki. Dlatego nie zdziwiliśmy się wcale, kiedy kilka lat później w Wołgogradzie po meczu Polska-Japonia kibice naszych rywali zabrali się za porządkowanie stadionowych trybun. Co kiedyś mogłoby wywołać uśmiech politowania i wymowny gest posuwisto-zwrotny palcem wskazującym w stronę czoła, dziś było tak oczywiste, że aż trzeba się było dołączyć. Wcale nas nie zdziwiło, że przed stadionem rzesze japońskich fanów gratulowało Polakom tak żarliwie, jakbyśmy wcale nie grali o pietruszkę. Przy tym wszyscy byli tak urzekająco szczęśliwi naszym… hmm… szczęściem, jakby sami właśnie wygrali puchar. Wymianom szalików, koszulek nie było końca. Andrzej wrócił chyba z trzema. W tym jedną vintage z rozgrywek w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Co prawda juniorska, ale przynajmniej na jedno z nas pasuje.
-----
Three-day Japan, in a nutshell, blew our minds. A few years later, we moved in there for six months. The country has been consistently and irreversibly frying our brains for half a year. That's why we weren't at all surprised when, a few years later, in Volgograd, after the Poland-Japan match, our rivals' fans started cleaning up the stadium stands. What once might have caused a smile of pity and a back-and-forth gesture with the index finger towards the forehead was now so obvious that we had to join in. We were not at all surprised that in front of the stadium, crowds of Japanese fans congratulated the Poles as passionately as if we were not playing for honour at all. And everyone was so charmingly happy with our… hmm… victory as if they had just won the cup themselves. There was no end to the exchange of scarves and T-shirts. Andrzej came back with at least three, including one vintage from the 1990s. It's a junior size, but it fits at least one of us.](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Komentarze
2 KomentarzeDario
Maj 24, 2020Potwierdzam. Irańczycy są gościnni i przyjacielscy.
https://www.youtube.com/watch?v=ehEHDYFd9bI
Aleksandra Tofil
Wrz 9, 2020Dokładnie! Fantastyczni ludzie, którzy cierpią z rąk własnej władzy 🙁