English
Stres związany z pracą nie odstępował Sébastiana na krok. A raczej z samym systemem, bo w tym, co robił, Sébastian odnajdywał się doskonale. Badacz naukowy w dziedzinie literatury, asystent naukowy na Uniwersytecie Luksemburskim w drodze na stałą posadę profesora. Droga jednak nieoczekiwanie skręciła i uniwersytet pozycji mu nie przyznał. Lata ciężkiej pracy zakończyły się rozczarowaniem. […]
– Wysiadać! – wrzeszczy, szarpiąc za klamkę samochodu. – Wysiadać! – wykrzykuje wciąż i wciąż jedyne angielskie słowa w potoku niezrozumiałego Farsi. – Wysiadać! – wrzeszczy, wydzierając karabin z rąk żołnierza stojącego obok – Wysiadać! Wysiadać! – ślina obryzguje boczną szybę samochodu. Kłykcie krzykacza bieleją, zaciskając się na broni oddzielonej od nas tylko cienką taflą […]
Długi, zalany zimnym światłem świetlówek korytarz. Siedzimy na metalowych, przytwierdzonych do ścian krzesłach. Raz po raz mijają nas uzbrojeni mundurowi. Skuleni, nad trzymanymi na kolanach laptopami, staramy się nie zwracać niczyjej uwagi. Na posterunku policji w Kweta – stolicy pakistańskiej prowincji Beludżystan – bezskutecznie podpinamy się pod policyjną sieć WiFi. – Dlaczego tu siedzicie? – […]
Z Kaszan kierujemy się na zachód do trzeciego co do wielkości miasta Iranu – Isfahan. Za czasów dynastii Safawidów (1501-1736) Isfahan było stolicą Persji oraz jednym z największych i najpiękniejszych miast na świecie. Jego gwałtowny rozkwit sprawił, że stało się atrakcyjnym miejscem dla emigrantów z rejonu Kaukazu, m.in. Armenii. Po dziś dzień w Isfahan istnieje […]
Z wizą do Indii w kieszeni wyjeżdżamy z Teheranu. Zanim jednak przekroczymy granicę miasta, zatrzymujemy się na cmentarzu chrześcijańskim Dulab. Wysoki, gruby mur odgradza cmentarz od ulic irańskiej stolicy. Raz po raz naciskamy guzik dzwonka przytwierdzonego do szarych metalowych drzwi. Po kilku chwilach wychodzi ciemnowłosy mężczyzna, który upewnia się, że nie jesteśmy muzułmanami. Ci nie […]
Wraz z Nowym Rokiem poznajemy nowe miejsca. Z Teheranu ruszamy na północ do położonej w prowincji Gilan wioski Masuleh. Docieramy na miejsce już niemal w nocy. Ranek natomiast przynosi niesamowity widok. Promienie styczniowego, dopiero co obudzonego słońca kładą się na zboczu góry. Ciepły, złoty blask odsłania jej sekret. Nie są nim skaliste wykroty ani ostre […]
![[English below]
Trzydniowa Japonia w pigułce rozniosła nam głowy. Kilka lat później przeprowadziliśmy się do niej na sześć miesięcy. Kraj przez pół roku konsekwentnie i nieodwracalnie przepalał nam styki. Dlatego nie zdziwiliśmy się wcale, kiedy kilka lat później w Wołgogradzie po meczu Polska-Japonia kibice naszych rywali zabrali się za porządkowanie stadionowych trybun. Co kiedyś mogłoby wywołać uśmiech politowania i wymowny gest posuwisto-zwrotny palcem wskazującym w stronę czoła, dziś było tak oczywiste, że aż trzeba się było dołączyć. Wcale nas nie zdziwiło, że przed stadionem rzesze japońskich fanów gratulowało Polakom tak żarliwie, jakbyśmy wcale nie grali o pietruszkę. Przy tym wszyscy byli tak urzekająco szczęśliwi naszym… hmm… szczęściem, jakby sami właśnie wygrali puchar. Wymianom szalików, koszulek nie było końca. Andrzej wrócił chyba z trzema. W tym jedną vintage z rozgrywek w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Co prawda juniorska, ale przynajmniej na jedno z nas pasuje.
-----
Three-day Japan, in a nutshell, blew our minds. A few years later, we moved in there for six months. The country has been consistently and irreversibly frying our brains for half a year. That's why we weren't at all surprised when, a few years later, in Volgograd, after the Poland-Japan match, our rivals' fans started cleaning up the stadium stands. What once might have caused a smile of pity and a back-and-forth gesture with the index finger towards the forehead was now so obvious that we had to join in. We were not at all surprised that in front of the stadium, crowds of Japanese fans congratulated the Poles as passionately as if we were not playing for honour at all. And everyone was so charmingly happy with our… hmm… victory as if they had just won the cup themselves. There was no end to the exchange of scarves and T-shirts. Andrzej came back with at least three, including one vintage from the 1990s. It's a junior size, but it fits at least one of us.](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Możliwość komentowania jest wyłączona.