English
– Wysiadać! – wrzeszczy, szarpiąc za klamkę samochodu. – Wysiadać! – wykrzykuje wciąż i wciąż jedyne angielskie słowa w potoku niezrozumiałego Farsi. – Wysiadać! – wrzeszczy, wydzierając karabin z rąk żołnierza stojącego obok – Wysiadać! Wysiadać! – ślina obryzguje boczną szybę samochodu. Kłykcie krzykacza bieleją, zaciskając się na broni oddzielonej od nas tylko cienką taflą […]
Długi, zalany zimnym światłem świetlówek korytarz. Siedzimy na metalowych, przytwierdzonych do ścian krzesłach. Raz po raz mijają nas uzbrojeni mundurowi. Skuleni, nad trzymanymi na kolanach laptopami, staramy się nie zwracać niczyjej uwagi. Na posterunku policji w Kweta – stolicy pakistańskiej prowincji Beludżystan – bezskutecznie podpinamy się pod policyjną sieć WiFi. – Dlaczego tu siedzicie? – […]
Pierwsza dłuższa podróż poza okolice Baku niesie nas poprzez złoto-rude stepy. Więcej niż uśpionej zimą, niskopiennej roślinności jest na nich wież wiertniczych. Stoją porozsiewane wzdłuż drogi. Ich metalowe karki raz po raz zginają się w nieprzerwanym rytuale wydobywania fortuny. Wieże są widokiem tak popularnym na bogatej w olej ziemi Azerbejdżanu, że nikt już nie zaprząta […]
Godzina 6 rano. Kamperem stojącym na gigantycznym parkingu zaraz przy zatoce Baku buja na wszelkie strony. Dziś i tak nie jest najgorzej. Podmuchy wiatru dochodzą „jedynie” do 70 km/h. Dwa dni wcześniej było około 100. Słusznie jedna z pieszczotliwych nazw określa Baku jako „Wietrzne Miasto”. Dopijamy gorącą kawę, zanim zdąży wychlupnąć się z kubków i […]
Przejście graniczne Rosja-Azerbejdżan udaje nam się opuścić dopiero późną nocą. Przed nami jeszcze kilkadziesiąt kilometrów do stolicy kraju – Baku. W ciemnościach kilkukrotnie gubimy drogę na rozkopach robót drogowych. Do miasta dojeżdżamy sfrustrowani i wymęczeni. Nawet jego bajkowo kolorowe oświetlenie nie jest w stanie zrobić na nas wrażenia. Następny dzień nie zapowiada się lepiej. Jeździmy […]
Pośrodku nagich stepów rozciąga się wielki plac. Na placu – poukładane w zarysy fundamentów wypalane cegły. Te ruiny to wszystko, co pozostało po niegdyś wielkim Farab, gdzie schodziły się intersekcje głównych tras Jedwabnego Szlaku. Dziś po skupisku osad liczących niemal 250 tysięcy ludzi pozostał wiatr hulający wśród rumowisk. Za czasów swojej świetności Farab słynęło nie […]
![[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]
- Słuchaj tego! „Nietoperze w barokowej Bibliotece Joanina w Coimbrze, pomagają dbać o książki, zjadając niszczące je insekty”. Jedziemy! Kręcimy!
I tak złapaliśmy się na haczyk nietoperzowego PR.
- Tak, informacja o nietoperzach ściąga ludzi. Co roku mamy ponad pół miliona odwiedzających – mówi senior Antonio Eugenio Maia do Amaral, wicedyrektor Biblioteki Generalnej Uniwersytetu w Coimbrze. – Tyle tylko, że to nie jest armia, a dwie małe kolonie. Jedna tutaj za półkami zaraz przy drzwiach. Druga tam – w końcu biblioteki. O, teraz nawet je słychać.
Faktycznie, zza masywnych, zdobionych złoceniami drewnianych regałów dochodzą cichutkie popiskiwania.
- Rzeczywiście nocami wylatują polować na insekty. Co wieczór zakrywamy meble skórzanymi płachtami, bo w czasie swoich łowów mocno brudzą – śmieje się senior Antonio. – Ale prawda jest taka, że za ratowaniem książek Joaniny stoją ludzie. Mozolnie, kartka po kartce czyścimy je z pleśni i grzybów. Bez żadnych chemikaliów. Tylko naturalnymi preparatami. Regularnie je odkażamy w komorach beztlenowych. To mozolna, niekończąca się praca. A nietoperze, cóż tak jak mówiłem – ściągają ludzi. Im więcej ludzi, tym bardziej zmienia się klimat biblioteki – skacze wilgotność, temperatura. To nie jest dobre dla książek. Bardzo na tym cierpią.
- To może trzeba zamknąć Joaninę dla publiczności?
- Taka opcja nie wchodzi w rachubę. Jestem bibliotekarzem i moim najważniejszym zadaniem jest ochrona książek. Ale to właśnie dla ludzi księgi zostały stworzone. Trzymanie ich tylko by je trzymać, mija się z celem. To jest wiedza, która ma setki lat. Musi być udostępniana. Szkoda tylko, że ludzie, którzy tu przychodzą, zwracają większą uwagę na przepych i piękno Joaniny. Nie na same książki, na to jaką wartość niosą. Widzicie, książki to nie tylko ich drukowana zawartość – to fizyczna manifestacja kawałka historii. To jak są oprawione, jak został wykonany papier, jak tusz i barwniki – to wszystko niesie informacje o konkretnym wycinku historii. To jest najważniejsza wartość Joaniny – nie przepych, nie nietoperze. Wiedza.
#bibliotecajoanina #joanina #coimbra #portugal #portugalia](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Możliwość komentowania jest wyłączona.