polski
A two-storeyed, angular building with grey walls, stained with mould and mildew. Sandwiched between other, similarly begrimed by torrential rains of the monsoon season, a sizzling sun of the dry period, and fumes of everyday heavy traffic. The first-floor windows extend to a view of thick black electric cables running through the entire length of the […]
Lego-like containers are piling up in a tiny port. Mini-cars speed up in webs of mini-roads. Red roofs of mini-shophouses flash between green canopies of mini-trees. With an eagle eye, we are trying to spot a familiar looking place. And there it is – ‘Kiosk’. Our weekend oasis of relaxation and good beer. Its tiny […]
We can barely squeeze through the narrow streets filled with festively dressed, colourful crowd of people. Always lively Indian shops are even more busy than usual. “No, no. Five is not enough. It must cover the whole arm”, the owner of the shop fixes her headscarf and with an apparent expertise in a topic continues […]
It is still early. Too early for the crowds gathered tightly around all available tables. It is too early to reserve a table with a packet of tissues. It’s still early, and just a few stalls are open, yet under the roof of the hall already flows a pleasant aroma of strong coffee and evaporated […]
![[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]
- Słuchaj tego! „Nietoperze w barokowej Bibliotece Joanina w Coimbrze, pomagają dbać o książki, zjadając niszczące je insekty”. Jedziemy! Kręcimy!
I tak złapaliśmy się na haczyk nietoperzowego PR.
- Tak, informacja o nietoperzach ściąga ludzi. Co roku mamy ponad pół miliona odwiedzających – mówi senior Antonio Eugenio Maia do Amaral, wicedyrektor Biblioteki Generalnej Uniwersytetu w Coimbrze. – Tyle tylko, że to nie jest armia, a dwie małe kolonie. Jedna tutaj za półkami zaraz przy drzwiach. Druga tam – w końcu biblioteki. O, teraz nawet je słychać.
Faktycznie, zza masywnych, zdobionych złoceniami drewnianych regałów dochodzą cichutkie popiskiwania.
- Rzeczywiście nocami wylatują polować na insekty. Co wieczór zakrywamy meble skórzanymi płachtami, bo w czasie swoich łowów mocno brudzą – śmieje się senior Antonio. – Ale prawda jest taka, że za ratowaniem książek Joaniny stoją ludzie. Mozolnie, kartka po kartce czyścimy je z pleśni i grzybów. Bez żadnych chemikaliów. Tylko naturalnymi preparatami. Regularnie je odkażamy w komorach beztlenowych. To mozolna, niekończąca się praca. A nietoperze, cóż tak jak mówiłem – ściągają ludzi. Im więcej ludzi, tym bardziej zmienia się klimat biblioteki – skacze wilgotność, temperatura. To nie jest dobre dla książek. Bardzo na tym cierpią.
- To może trzeba zamknąć Joaninę dla publiczności?
- Taka opcja nie wchodzi w rachubę. Jestem bibliotekarzem i moim najważniejszym zadaniem jest ochrona książek. Ale to właśnie dla ludzi księgi zostały stworzone. Trzymanie ich tylko by je trzymać, mija się z celem. To jest wiedza, która ma setki lat. Musi być udostępniana. Szkoda tylko, że ludzie, którzy tu przychodzą, zwracają większą uwagę na przepych i piękno Joaniny. Nie na same książki, na to jaką wartość niosą. Widzicie, książki to nie tylko ich drukowana zawartość – to fizyczna manifestacja kawałka historii. To jak są oprawione, jak został wykonany papier, jak tusz i barwniki – to wszystko niesie informacje o konkretnym wycinku historii. To jest najważniejsza wartość Joaniny – nie przepych, nie nietoperze. Wiedza.
#bibliotecajoanina #joanina #coimbra #portugal #portugalia](https://www.peryferie.com/wp-content/plugins/instagram-feed/img/placeholder.png)
Comments are closed.