Peryferie
Menu
  • polski
  • Films
  • Planet Earth
  • Human Nature
  • Customs
  • Flavours
  • Countries
    • Azerbaijan
    • Burma
    • China
    • India
    • Indonesia
    • Iran
    • Japan
    • Kazakhstan
    • Kyrgyzstan
    • Malaysia
    • Mongolia
    • Nepal
    • Pakistan
    • Russia
    • Singapore
    • South Korea
    • Sri Lanka
    • Taiwan
    • Thailand
    • Vietnam
    CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN
    Jul 21, 2019
    CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN
    CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN
    Jul 14, 2019
    CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN
    CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN
    Jun 20, 2019
    CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN
    The Shwedagon Pagoda – magnificent witness of the Buddhist novitiation
    Aug 13, 2017
    The Shwedagon Pagoda – magnificent witness of the Buddhist novitiation
    Jiankou – the Great Wall of China and how not to fall from it
    Feb 12, 2017
    Jiankou – the Great Wall of China and how not to fall from it
    Kawah Ijen – the infernal beauty
    Feb 19, 2017
    Kawah Ijen – the infernal beauty
    The true face of Iran
    Jan 20, 2020
    The true face of Iran
    CHAPTER 21 – YAZD, IRAN
    Sep 1, 2019
    CHAPTER 21 – YAZD, IRAN
    CHAPTER 21 – KASHAN, IRAN
    Aug 25, 2019
    CHAPTER 21 – KASHAN, IRAN
    CHAPTER 20 – SNOWBOARDING IN IRAN
    Aug 18, 2019
    CHAPTER 20 – SNOWBOARDING IN IRAN
    Legends of Nikko
    Apr 9, 2017
    Legends of Nikko
    CHAPTER 14 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II
    Jun 1, 2019
    CHAPTER 14 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II
    CHAPTER 13 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part I
    May 15, 2019
    CHAPTER 13 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part I
    Chapter 11 – Almaty, Kazakhstan
    Feb 2, 2019
    Chapter 11 – Almaty, Kazakhstan
    Chapter 10 – Pavlodar, Kazakhstan
    Jan 11, 2019
    Chapter 10 – Pavlodar, Kazakhstan
    CHAPTER 12 – BISHKEK, KYRGYZSTAN
    Apr 30, 2019
    CHAPTER 12 – BISHKEK, KYRGYZSTAN
    The two faces of Issyk-Kul
    Nov 1, 2018
    The two faces of Issyk-Kul
    Malacca – from a mouse deer to the UNESCO World Heritage Site
    Jan 8, 2017
    Malacca – from a mouse deer to the UNESCO World Heritage Site
    Chapter 9 – Ulgii, Mongolia
    Dec 26, 2018
    Chapter 9 – Ulgii, Mongolia
    Chapter 8 – Khovd, Mongolia
    Nov 30, 2018
    Chapter 8 – Khovd, Mongolia
    Between the Worlds
    Nov 28, 2018
    Between the Worlds
    Chapter 7 – Bayankhongor, Mongolia
    Nov 25, 2018
    Chapter 7 – Bayankhongor, Mongolia
    A mountain life of Nepal – trekking through the Himalayas
    Mar 26, 2017
    A mountain life of Nepal – trekking through the Himalayas
    Guardian angels with Kalashnikov
    Sep 29, 2019
    Guardian angels with Kalashnikov
    The Spirit of Buryatia
    Oct 25, 2018
    The Spirit of Buryatia
    The Two Temples of Posolskoye
    Sep 16, 2018
    The Two Temples of Posolskoye
    Chapter 4 – Buryatia, Russia
    Aug 21, 2018
    Chapter 4 – Buryatia, Russia
    Chapter 3 – Krasnoyarsk, Russia
    Aug 6, 2018
    Chapter 3 – Krasnoyarsk, Russia
    Thaipusam – the way of finding bliss
    Mar 29, 2018
    Thaipusam – the way of finding bliss
    The oldest barbershop in Singapore
    Apr 27, 2017
    The oldest barbershop in Singapore
    Thaipusam – when body becomes a sacrifice
    Mar 12, 2017
    Thaipusam – when body becomes a sacrifice
    The Lion Dance – dancing into the Lunar New Year
    Feb 7, 2017
    The Lion Dance – dancing into the Lunar New Year
    Buddhism at the hanging rock
    Dec 28, 2017
    Buddhism at the hanging rock
    Fish Market in Jaffna, Sri Lanka
    May 7, 2017
    Fish Market in Jaffna, Sri Lanka
    Tidal Waves
    Jan 30, 2018
    Tidal Waves
    Damnoen Saduak – Thai market that rocks
    Oct 30, 2017
    Damnoen Saduak – Thai market that rocks
    Maeklong – Thai market for adrenaline rush seekers
    Sep 11, 2017
    Maeklong – Thai market for adrenaline rush seekers
    Foodie guide to Vietnam
    Mar 5, 2017
    Foodie guide to Vietnam
    Ho Chi Minh’s vibrant streets
    Dec 1, 2016
    Ho Chi Minh’s vibrant streets
  • The Journey
  • About
Peryferie
  • polski
  • Films
  • Planet Earth
  • Human Nature
  • Customs
  • Flavours
  • Countries
    • Azerbaijan
    • Burma
    • China
    • India
    • Indonesia
    • Iran
    • Japan
    • Kazakhstan
    • Kyrgyzstan
    • Malaysia
    • Mongolia
    • Nepal
    • Pakistan
    • Russia
    • Singapore
    • South Korea
    • Sri Lanka
    • Taiwan
    • Thailand
    • Vietnam
  • The Journey
  • About
Journey, Kazakhstan

CHAPTER 13 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part I

posted by Aleksandra Tofil
May 15, 2019 3269 0 0
Share

From Kyrgyzstan, we go back to Kazakhstan in late November. A grey curtain, announcing snowfall covers the sky over Almaty. The temperature drops below zero. The homebulance strongly protests against the cold and barely starts. Instead of running to warmth, however, we head further south – towards the Kazakh part of the Silk Road.

The first town where we look for ghosts of the past is Sayram. The settlement, which is more than three thousand years old, greets us with roads full of holes and decaying buildings. There is not much left of its former splendour. In the 9th century, it was an important Silk Road trade centre. It was here that buyers from China sold paper, silk and porcelain – materials very exotic in this part of the world. In return, they received raw fabrics like felt that Sayram was famous for at the time.

We want to check whether the tradition of making yurt covering material has survived to the present day and head to the bazaar. Its large square is much more modern than we had imagined. Instead of staggered tables filled with goods, we face tidy Plexiglas rooms. The roof extends over the entire area and protects against rain. We wander from a stall to a stall, but there is nowhere a trace of felt.

When we finally decide to leave the bazaar, our eyes fall on a tiny shop pressed into its furthest corner. The shop sing is almost entirely lost under the piles of felt cut into the shape of high boots.

“Hello there! Do you sell felt?”, we ask a man bent over a large sewing machine in the corner of the stall.

“Felt? No, I don’t have. I sell boots. From the real sheepskin!”

The man points towards the leather ready to be cut into the desired shape, occupying the whole room. Here and there, ready-made boots pile up. Soft and smooth, with a fluff of sheep wool leaning out of the seams.

“I do use felt sometimes for inserts to those cheaper boots for five thousand Tenge. The more expensive ones – for ten thousand – are sheepskin only!”

“They are gorgeous! Would you have my size?” I ask awed.

“Oh, no, no! I only make customised, pre-ordered boots.” the seller laughs as if I said the best joke he ever heard.

Neither felt nor boots.

We drown our sorrows in milk tea in a nearby eatery. Stuck to the oilcloth lining the table, we wait for a jug of chai. A busy waitress/cashier in a flowery headscarf and a matching apron swirls around the customers.

“Can we get samosa as well?” we ask when she approaches our table

“There is no food here. Only tea. But you can buy something at the stand outside”, she motions toward the doors never stopping to wipe tables.

The outside stall is nothing more than a table clinging to the mud oven. An unbelievable number of goodies covers its small surface. Samosa – deep-fried bun stuffed with mutton, onion and aromatic broth. Belyash – a thin pancake folded in half, stuffed with mutton. Gumma – a cinnamon roll filled with minced liver and rice. An excellent energy boost before our next stop – Shymkent.

Shymkent is the third-largest city of Kazakhstan with a population reaching one million. Ironically the settlement used to be a vestibule of Sayram. It was its caravanserai – a large, fortified guest house, where merchants and their servants stayed for rest. Shymkent was also known all around the Silk Road for its excellent quality kumis – fermented mare’s milk.

Walking through the bazaar where we track kumis is like fighting for survival. A large square is overflowing with a rapid stream of people. All we can do is go with its flow. Going against it means losing life or limbs – at best. Human waves sway us once to the right, once to the left. They shove us past the stands with plastic buckets, brushes and baskets. Bales of rugs, arranged in artistic pyramids, flash before our eyes. At stands with spices, vegetables and fruits, we are able to stop long enough for the stall owner to shove into our hands freshly squeezed pomegranate juice. The crowd throws us between booths with haberdashery, clothes, shoes and school supplies. Finally, there it is. The dairy wing of the bazaar stretches in front of us in four long alleys. Risking our lives, we break free from the stream of people and run towards enamelled buckets full of white liquid.

“Kumis, do you have it?” we ask a plump lady seller.

“Oh, but of course! I have kumis, sheep’s and goat’s milk, cottage cheese and ayran. Everything is delicious!” the ruddy street vendor in a thick jacket under a snow-white apron prises her stock.

We ask only for the kumis. The saleswoman pours white liquid into a plastic bottle and adds some cottage cheese as a bonus, especially for foreign visitors. Meanwhile, once more, we join the crowd, which takes us – oh, sweet joy! – straight to the alley with diners.

Barely our feet touch the pavement of the lane when the loud scream sounds:

“Tourists! Tourists are here!”

Like by a spell we are immediately surrounded by nearby vendors, who point at us skewers full of meat and vegetables. They shove their best dishes into our faces, grab us by the elbows and tow each toward their restaurants. Somehow, we manage to escape and reach the end of the alley, where a delicious aroma of roasted meat fills the air. We shyly glance at the muddy hearth, where the cook regularly turns juicy shasliks. Nobody is shouting at us, and no one forces us inside the diner which we finally enter on our own. Immediately in front of us appears a basket full of bread, a pot of milk tea and a plate with a pile of fresh onions. An older lady takes our orders, never stopping to talk business over the mobile phone — a true businesswoman.

We enjoy peace of the place and hot chai. Several minutes later, a mutton shashlik and bacon stuffed with minced meat land in front of us. Every bite is ecstasy. Smoky, juicy meat melts in the mouth. Soon the grilled turkey liver follows. It tastes like silk. We want to stay in this place forever.

But the Silk Road calls and just before sunset, we stand at the gates of Sawran – the former fortified capital of the White Horde. Nowadays only ruins remain from what used to be a headquarter of mighty clan ruled by the grandson of Genghis Khan. Even though in decline, it still looks majestic and magical in the bloody rays of the sun disappearing behind the horizon. The jagged teeth of the ramparts loom against the darkening sky like a set taken straight out of the Lord of the Rings movie. Between the rusty-red walls, we can still recognise a market square and the stone frames of houses. Shells of clay vessels lay scattered around their earthy floors. The spirit of nostalgia looms over the place. The same as in Otrar, which we visit the next day.

Share

Previous

CHAPTER 12 - BISHKEK, KYRGYZSTAN

Next

CHAPTER 14 - THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II

FOLLOW US HERE

FACEBOOK PAGE

LONELY PLANET

INSTAGRAM

peryferiemag

Karetką Dookoła Świata
Around the World in the Ambulance
From Poland to Alaska
📍 Our newest post 👇

Peryferie
Dziś zapraszamy do podróży w głąb człowieka. Dziś zapraszamy do podróży w głąb człowieka...

Zapraszamy do lektury najnowszego numeru magazynu Charaktery.

Znajdziecie w nim rozmowę Oli z Katherine May - autystyczną pisarką, autorką bestselerowej książki "Zimowanie".

Rozmowę bardzo ważną, bo pozwalającą dowiedzieć się więcej o autyzmie u osób dorosłych i obalić chociaż niektóre stereotypy, krążące wokół niego.

Serdeczne podziękowania dla Katherine May za opowieść o jej przeżyciach, o zimowaniu i o tym, jak bardzo ważne jest wsłuchiwanie się i spełnianie potrzeb dzieci.
----
"Możesz wyjaśnić, czym jest autyzm?
Obecnie jest to dość trudne do zdefiniowania, ponieważ zaczynamy odchodzić od definicji medycznych, które wymagają diagnozy przez kogoś z zewnątrz. Zaczynamy rozumieć autyzm jako osobiste doświadczenie.
Myślę, że w miarę upływu czasu zobaczymy więcej osób identyfikujących się jako autystyczne. Nie będziemy potrzebować zewnętrznej weryfikacji. Będziemy w stanie to zrozumieć w taki sam sposób, w jaki ktoś rozumie, że jest gejem. To będzie takie oczywiste.

Zostałaś zdiagnozowana już jako dojrzała kobieta. Jak diagnoza wpłynęła na Twoje życie?
Tak, miałam 39 lat. (...) Ludzie są bardzo dobrze wyszkoleni w rozpoznawaniu autyzmu u młodych chłopców, ale gorzej jest z rozpoznaniem u dorosłych.
Diagnoza autyzmu była dla mnie ogromną zmianą. Dużo czasu zajęło mi obnażenie wszystkich kłamstw, które sobie powtarzałam. Że jestem typową osobą, która po prostu nie radzi sobie zbyt dobrze w społeczeństwie. Cały czas zastanawiałam się, dlaczego tak jest i co mogę zrobić lepiej? Po diagnozie zdałam sobie sprawę, że moje reakcje tak naprawdę były normalne dla ludzi autystycznych.
Musiałam nauczyć się od nowa odczuwać swoje uczucia, a potem akceptować je takimi, jakie były."

Cała rozmowa pod linkiem w naszym bio.

Zapraszamy!
Five years ago, we left Singapore. We sold out al Five years ago, we left Singapore.

We sold out almost seven years of life there, and what was left fit in three bags per person.

A perfect lesson in minimalism before an even bigger one - squeezing life into a homebulance.

We managed.

Just like, we managed to leave stability, safety and comfort behind. Exchange them at a very low rate for the inconvenience, uncertainty, and often pure fear.

What for? To have an adventure? Enjoy the adrenaline rush?

That too.

But most of all, to find what is important in yourself and follow it to the end.

Even if the mind loses its mind, and common sense tears the hair out of its head.

They quickly came around.

Because it was worth it. Because it is worth it.

Our journey continues. It takes different directions, but it's getting us closer to Alaska every day. Even when we're staying in one place. Every day we walk the path we chose five years ago, and every day we appreciate it even more.

Even though sometimes we don't feel like it and think that maybe enough is enough. But then we look back. At all the road turns we overcome, all the ups and downs, all the tears of frustration and happiness. And all the people who have blessed our path with their existence.

Then we look ahead. At the road turns that wind before us, and everything that awaits there. Mystery? Sadness? Joy? Friendships?

And let Alaska be somewhere there, far away. Let it exist so that it can be reached.

But let the journey itself last as long as possible.

#aroundtheworldintheambulance
Z okazji Dnia Kota - wszystkie koty Baku 😍🐈🐈‍⬛
Szeptucha Monika zbiera starocie, bo je szanuje. B Szeptucha Monika zbiera starocie, bo je szanuje. Bo zaklęty jest w nich kawałek czyjegoś życia. Ktoś je zrobił, dotykał. Komuś służyły. Mają swoją historię. 

Ot, choćby ten stary warsztat szewski dziadka. Dziadek używał tych kopyt, tych kołeczków drewnianych, tego młotka, żeby spełniać marzenia Moniki. A to buty do jazdy konnej, a to pasek, co go sobie wymyśliła. W warsztacie wciąż żyje duch dziadka. Tu czuć go bardziej niż na cmentarzu. 

Albo ten kufer. Stał gdzieś pod płotem, wyrzucony na deszcz. Stupięćdziesięcioletni. A przecież wiernie komuś służył. Może to właśnie w nim panna młoda przywiozła wiano do domu męża? 

Szeptucha lubi towarzystwo dusz swoich staroci. Letnimi rankami przychodzi z kubkiem kawy posiedzieć sobie z nimi. Przychodzi na kawę z duchami.
🌿🌿🌿
A może by tak na kawę z duchami w @chataszeptuchy ?

Każdego zainteresowanego zapraszamy do lektury lutowego wydania magazynu @charaktery , gdzie w magicznej rozmowie Monika Dygas pozwala nam zajrzeć do jej szeptuchowego świata. 

https://charaktery.eu/artykul/kawa-z-duchami?fbclid=IwAR086oNO-rgFyHBgGSrZZfP9N6rqAVYT0sNc9xlYAAfvQtoZWjML7O-9aBM

#szeptucha #polska #charaktery #podróże
... W całej pracowitej przyrodzie tylko ludzie tr ... W całej pracowitej przyrodzie tylko ludzie trwali bez ruchu.

Wędkarz w łódce po drugiej stronie jeziora zmienił się w konar z ramionami i wędką zastygłymi nad wodą.

W swoim domu kaszubski gospodarz Franciszek, do którego należy ziemia nad jeziorem, jeszcze nie odstygł z bezruchu snu. Otoczony domkami na dzierżawę, pełnymi snem letników, przekręca swoje osiemdziesiąt dziewięć lat na drugi bok. Gospodarki już nie ma. Już nie musi wcześnie wstawać.

Ale, kiedy się zbudzi, też będzie zajęty.
Najpierw sprawdzi obejście i swoje rzeźby: chłopków, co grają na organach i zagryzają fajki pod wąsami z szyszek, dwa białe zające, fliger, czyli samolot i działo ze szpuli po kablach i rury kanalizacyjnej. I wiatraki. Ten, co pokazuje czy bardzo dziś wietrznie – bardzo prosty, ale skuteczny, te wysokie z wnętrzem smukłych wieżyczek zdobionych kinkietami w kwiaty i ten jeden, jedyny, co zamiast czterech boków ma sześć.

Potem gospodarz podleje kwiaty. Tak jak obiecał żonie, kiedy szła na operację. Teraz od tygodnia dochodzi do siebie u córki. Już, już powinna wracać.

Wreszcie po śniadaniu siądzie do organów schowanych w szałerku. Zagra „Kaszubskie Jeziora”, a głos akordów, wzmocniony starym, ale sprawnym głośnikiem, poniesie się po jeziorze wprost do letników, co rozłożyli się na brzegu w kamperach.

Po koncercie pan Franciszek pójdzie do nich i za postój weźmie tyle, co na flaszkę. Bo tyle, co na piwo, to trochę za mało. Potem rozsiądzie się w jednym z letniskowych krzeseł i będzie młodym opowiadał jak to na Kaszubach się żyło i żyje.

Opowie, jak to za ojców było, kiedy przed wojną Niemiec rządził wioskami, a podatki były wysokie. A potem, we wojnie, jak chodził po domach z listą i trzeba było zdać plony, trzodę, ale tylko tyle, ile gospodarz mógł. I za to miał jeszcze płacone! Tak było we wojnie.

I pozwolenia były na ubój świniaka. Ale jak kto oszukał, to od razu – szu! – brali do Sztutowa! Chłop już nie wracał. A jak wiedzieli, że oszust? Ha! Brali mięso do weterynarza i ten pieczątki stawiał. Na każdym kawałeczku. A jak pieczątki nie było, to znaczy, że ubił drugie zwierzę. Kiedyś jeden nawet za owcę poszedł...

[Cała historia pod linkiem w bio]
Wyszli z niewielkiego czerwonego samochodu. Leciwe Wyszli z niewielkiego czerwonego samochodu. Leciwego, ale zadbanego. Ubrani elegancko. Tak, jak wypada w niedzielę. Nawet jeśli się idzie do lasu. Na grzyby.

Lasom też należy się niedzielny szacunek.

Pani w ciemnorubinowej bluzce z elegancką torebką w dłoni. Pan w wyprasowanej koszuli w kratę, schludnie wpuszczonej w dżinsowe spodnie.

Poszli.

Między drzewami kilka razy mignęła przyprószona siwizną głowa pana i kasztanowe loki pani.

Zniknęli.

Wrócili po dobrej godzinie.

- I jak? Kurki są? – zapytał Andrzej, bo wie, że las z kurków słynie.

- Oj słabo! Słabo bardzo – odpowiedział smętnie szpakowaty pan i potrząsnął reklamówką. – Ja to ledwie dno siatki zakryłem. Nawet wstyd pokazywać. Żona trochę więcej, bo to trzeba dobre oczy mieć. A u mnie już i oczy nie te i kręgosłup siada.

I rzeczywiście, szpakowaty pan zgiął się wpół, przeczekując falę bólu w plecach.

Za chwilę wyprostował się i ciągnął leśną opowieść.

- No i jeszcze, proszę pana, wszystkie nasze miejsca – bo my stale w te same chodzimy, bo wiemy, że tam zawsze kurki są – to przygnietli drzewem.

- Ano tak! Strasznie tam powycinane wgłębi. A to tak legalnie? – dopytywał Andrzej.

- Gdzie tam, proszę pana! Nielegalnie ścinają. Tu dokoła, proszę pana, są domki letniskowe. I prawie wszystkie z kominkami. Bo to ładnie. A właściciele do tych kominków drzewo muszą mieć. Kupić, proszę pana, drogo, a do lasu blisko.

Opowieść zatrzymuje nowa fala bólu. Ale już nie fizycznego. Żałości raczej. Za ściętymi drzewami.

- Ale tu, proszę pana, to jeszcze nic. Ja mam szwagra pod Lubiatowem i tam to tną na potęgę! Dobre drzewa. Zdrowe. A zaraz obok rośnie las. Stary. Chyba za trzysta lat będzie miał. I tam ziemia już tak próchnem nabrzmiała, że te drzewa same się przewracają. I nikt ich nie bierze. Tylko nowe tną. Zdrowe. I dlaczego tak?

Znów grymas bólu...
 [c.d. w komentarzach]
More... Follow on Instagram

Search

LEARN MORE

architecture cuisine culture customs history nature religion

You Might Also Like

Journey, Mongolia
Dec 26, 2018

Chapter 9 – Ulgii, Mongolia

After all the action of digging out our unfortunate motorhome, we stopped in Mongolian paradise. Over a mountain...

Read More
0 0
Journey, Kazakhstan
Jun 1, 2019

CHAPTER 14 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II

In the middle of the bare steppe, there is a large square. On the square – mud bricks arranged in the...

Read More
0 0

Leave A Comment Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *


INSTAGRAM

peryferiemag

Karetką Dookoła Świata
Around the World in the Ambulance
From Poland to Alaska
📍 Our newest post 👇

Peryferie
Dziś zapraszamy do podróży w głąb człowieka. Dziś zapraszamy do podróży w głąb człowieka...

Zapraszamy do lektury najnowszego numeru magazynu Charaktery.

Znajdziecie w nim rozmowę Oli z Katherine May - autystyczną pisarką, autorką bestselerowej książki "Zimowanie".

Rozmowę bardzo ważną, bo pozwalającą dowiedzieć się więcej o autyzmie u osób dorosłych i obalić chociaż niektóre stereotypy, krążące wokół niego.

Serdeczne podziękowania dla Katherine May za opowieść o jej przeżyciach, o zimowaniu i o tym, jak bardzo ważne jest wsłuchiwanie się i spełnianie potrzeb dzieci.
----
"Możesz wyjaśnić, czym jest autyzm?
Obecnie jest to dość trudne do zdefiniowania, ponieważ zaczynamy odchodzić od definicji medycznych, które wymagają diagnozy przez kogoś z zewnątrz. Zaczynamy rozumieć autyzm jako osobiste doświadczenie.
Myślę, że w miarę upływu czasu zobaczymy więcej osób identyfikujących się jako autystyczne. Nie będziemy potrzebować zewnętrznej weryfikacji. Będziemy w stanie to zrozumieć w taki sam sposób, w jaki ktoś rozumie, że jest gejem. To będzie takie oczywiste.

Zostałaś zdiagnozowana już jako dojrzała kobieta. Jak diagnoza wpłynęła na Twoje życie?
Tak, miałam 39 lat. (...) Ludzie są bardzo dobrze wyszkoleni w rozpoznawaniu autyzmu u młodych chłopców, ale gorzej jest z rozpoznaniem u dorosłych.
Diagnoza autyzmu była dla mnie ogromną zmianą. Dużo czasu zajęło mi obnażenie wszystkich kłamstw, które sobie powtarzałam. Że jestem typową osobą, która po prostu nie radzi sobie zbyt dobrze w społeczeństwie. Cały czas zastanawiałam się, dlaczego tak jest i co mogę zrobić lepiej? Po diagnozie zdałam sobie sprawę, że moje reakcje tak naprawdę były normalne dla ludzi autystycznych.
Musiałam nauczyć się od nowa odczuwać swoje uczucia, a potem akceptować je takimi, jakie były."

Cała rozmowa pod linkiem w naszym bio.

Zapraszamy!
Five years ago, we left Singapore. We sold out al Five years ago, we left Singapore.

We sold out almost seven years of life there, and what was left fit in three bags per person.

A perfect lesson in minimalism before an even bigger one - squeezing life into a homebulance.

We managed.

Just like, we managed to leave stability, safety and comfort behind. Exchange them at a very low rate for the inconvenience, uncertainty, and often pure fear.

What for? To have an adventure? Enjoy the adrenaline rush?

That too.

But most of all, to find what is important in yourself and follow it to the end.

Even if the mind loses its mind, and common sense tears the hair out of its head.

They quickly came around.

Because it was worth it. Because it is worth it.

Our journey continues. It takes different directions, but it's getting us closer to Alaska every day. Even when we're staying in one place. Every day we walk the path we chose five years ago, and every day we appreciate it even more.

Even though sometimes we don't feel like it and think that maybe enough is enough. But then we look back. At all the road turns we overcome, all the ups and downs, all the tears of frustration and happiness. And all the people who have blessed our path with their existence.

Then we look ahead. At the road turns that wind before us, and everything that awaits there. Mystery? Sadness? Joy? Friendships?

And let Alaska be somewhere there, far away. Let it exist so that it can be reached.

But let the journey itself last as long as possible.

#aroundtheworldintheambulance
Z okazji Dnia Kota - wszystkie koty Baku 😍🐈🐈‍⬛
Szeptucha Monika zbiera starocie, bo je szanuje. B Szeptucha Monika zbiera starocie, bo je szanuje. Bo zaklęty jest w nich kawałek czyjegoś życia. Ktoś je zrobił, dotykał. Komuś służyły. Mają swoją historię. 

Ot, choćby ten stary warsztat szewski dziadka. Dziadek używał tych kopyt, tych kołeczków drewnianych, tego młotka, żeby spełniać marzenia Moniki. A to buty do jazdy konnej, a to pasek, co go sobie wymyśliła. W warsztacie wciąż żyje duch dziadka. Tu czuć go bardziej niż na cmentarzu. 

Albo ten kufer. Stał gdzieś pod płotem, wyrzucony na deszcz. Stupięćdziesięcioletni. A przecież wiernie komuś służył. Może to właśnie w nim panna młoda przywiozła wiano do domu męża? 

Szeptucha lubi towarzystwo dusz swoich staroci. Letnimi rankami przychodzi z kubkiem kawy posiedzieć sobie z nimi. Przychodzi na kawę z duchami.
🌿🌿🌿
A może by tak na kawę z duchami w @chataszeptuchy ?

Każdego zainteresowanego zapraszamy do lektury lutowego wydania magazynu @charaktery , gdzie w magicznej rozmowie Monika Dygas pozwala nam zajrzeć do jej szeptuchowego świata. 

https://charaktery.eu/artykul/kawa-z-duchami?fbclid=IwAR086oNO-rgFyHBgGSrZZfP9N6rqAVYT0sNc9xlYAAfvQtoZWjML7O-9aBM

#szeptucha #polska #charaktery #podróże
... W całej pracowitej przyrodzie tylko ludzie tr ... W całej pracowitej przyrodzie tylko ludzie trwali bez ruchu.

Wędkarz w łódce po drugiej stronie jeziora zmienił się w konar z ramionami i wędką zastygłymi nad wodą.

W swoim domu kaszubski gospodarz Franciszek, do którego należy ziemia nad jeziorem, jeszcze nie odstygł z bezruchu snu. Otoczony domkami na dzierżawę, pełnymi snem letników, przekręca swoje osiemdziesiąt dziewięć lat na drugi bok. Gospodarki już nie ma. Już nie musi wcześnie wstawać.

Ale, kiedy się zbudzi, też będzie zajęty.
Najpierw sprawdzi obejście i swoje rzeźby: chłopków, co grają na organach i zagryzają fajki pod wąsami z szyszek, dwa białe zające, fliger, czyli samolot i działo ze szpuli po kablach i rury kanalizacyjnej. I wiatraki. Ten, co pokazuje czy bardzo dziś wietrznie – bardzo prosty, ale skuteczny, te wysokie z wnętrzem smukłych wieżyczek zdobionych kinkietami w kwiaty i ten jeden, jedyny, co zamiast czterech boków ma sześć.

Potem gospodarz podleje kwiaty. Tak jak obiecał żonie, kiedy szła na operację. Teraz od tygodnia dochodzi do siebie u córki. Już, już powinna wracać.

Wreszcie po śniadaniu siądzie do organów schowanych w szałerku. Zagra „Kaszubskie Jeziora”, a głos akordów, wzmocniony starym, ale sprawnym głośnikiem, poniesie się po jeziorze wprost do letników, co rozłożyli się na brzegu w kamperach.

Po koncercie pan Franciszek pójdzie do nich i za postój weźmie tyle, co na flaszkę. Bo tyle, co na piwo, to trochę za mało. Potem rozsiądzie się w jednym z letniskowych krzeseł i będzie młodym opowiadał jak to na Kaszubach się żyło i żyje.

Opowie, jak to za ojców było, kiedy przed wojną Niemiec rządził wioskami, a podatki były wysokie. A potem, we wojnie, jak chodził po domach z listą i trzeba było zdać plony, trzodę, ale tylko tyle, ile gospodarz mógł. I za to miał jeszcze płacone! Tak było we wojnie.

I pozwolenia były na ubój świniaka. Ale jak kto oszukał, to od razu – szu! – brali do Sztutowa! Chłop już nie wracał. A jak wiedzieli, że oszust? Ha! Brali mięso do weterynarza i ten pieczątki stawiał. Na każdym kawałeczku. A jak pieczątki nie było, to znaczy, że ubił drugie zwierzę. Kiedyś jeden nawet za owcę poszedł...

[Cała historia pod linkiem w bio]
Wyszli z niewielkiego czerwonego samochodu. Leciwe Wyszli z niewielkiego czerwonego samochodu. Leciwego, ale zadbanego. Ubrani elegancko. Tak, jak wypada w niedzielę. Nawet jeśli się idzie do lasu. Na grzyby.

Lasom też należy się niedzielny szacunek.

Pani w ciemnorubinowej bluzce z elegancką torebką w dłoni. Pan w wyprasowanej koszuli w kratę, schludnie wpuszczonej w dżinsowe spodnie.

Poszli.

Między drzewami kilka razy mignęła przyprószona siwizną głowa pana i kasztanowe loki pani.

Zniknęli.

Wrócili po dobrej godzinie.

- I jak? Kurki są? – zapytał Andrzej, bo wie, że las z kurków słynie.

- Oj słabo! Słabo bardzo – odpowiedział smętnie szpakowaty pan i potrząsnął reklamówką. – Ja to ledwie dno siatki zakryłem. Nawet wstyd pokazywać. Żona trochę więcej, bo to trzeba dobre oczy mieć. A u mnie już i oczy nie te i kręgosłup siada.

I rzeczywiście, szpakowaty pan zgiął się wpół, przeczekując falę bólu w plecach.

Za chwilę wyprostował się i ciągnął leśną opowieść.

- No i jeszcze, proszę pana, wszystkie nasze miejsca – bo my stale w te same chodzimy, bo wiemy, że tam zawsze kurki są – to przygnietli drzewem.

- Ano tak! Strasznie tam powycinane wgłębi. A to tak legalnie? – dopytywał Andrzej.

- Gdzie tam, proszę pana! Nielegalnie ścinają. Tu dokoła, proszę pana, są domki letniskowe. I prawie wszystkie z kominkami. Bo to ładnie. A właściciele do tych kominków drzewo muszą mieć. Kupić, proszę pana, drogo, a do lasu blisko.

Opowieść zatrzymuje nowa fala bólu. Ale już nie fizycznego. Żałości raczej. Za ściętymi drzewami.

- Ale tu, proszę pana, to jeszcze nic. Ja mam szwagra pod Lubiatowem i tam to tną na potęgę! Dobre drzewa. Zdrowe. A zaraz obok rośnie las. Stary. Chyba za trzysta lat będzie miał. I tam ziemia już tak próchnem nabrzmiała, że te drzewa same się przewracają. I nikt ich nie bierze. Tylko nowe tną. Zdrowe. I dlaczego tak?

Znów grymas bólu...
 [c.d. w komentarzach]
More... Follow on Instagram
Copyrights © 2020 www.peryferie.com All rights reserved.
Back top