Azerbaijan

0

CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN

Azerbaijan, Journey Jul 21, 2019 0

CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN

The first longer journey outside Baku takes us through the rusty steppes. Rather than the vegetation, they are full of oil rigs. Machines stand scattered...

Read More

0

CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN

Azerbaijan, Journey Jul 14, 2019 0

CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN

6 AM. A large parking lot by the Baku Bay. Our homebulance sways uncontrollably in powerful gusts of wind. It is still not too bad today. The wind reaches...

Read More

0

CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN

Azerbaijan, Journey Jun 20, 2019 0

CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN

Only late at night, we manage to leave the Russia-Azerbaijan border crossing. We still have to drive a few dozen kilometres to reach the country’s capital...

Read More

peryferiemag

Karetką Dookoła Świata
Around the World in the Ambulance
From Poland to Alaska
📍 We met Nepali kukri knife maker 👇

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]

- Słuchaj tego! „Nietoperze w barokowej Bibliotece Joanina w Coimbrze, pomagają dbać o książki, zjadając niszczące je insekty”. Jedziemy! Kręcimy!

I tak złapaliśmy się na haczyk nietoperzowego PR.

- Tak, informacja o nietoperzach ściąga ludzi. Co roku mamy ponad pół miliona odwiedzających – mówi senior Antonio Eugenio Maia do Amaral, wicedyrektor Biblioteki Generalnej Uniwersytetu w Coimbrze. – Tyle tylko, że to nie jest armia, a dwie małe kolonie. Jedna tutaj za półkami zaraz przy drzwiach. Druga tam – w końcu biblioteki. O, teraz nawet je słychać.

Faktycznie, zza masywnych, zdobionych złoceniami drewnianych regałów dochodzą cichutkie popiskiwania.

- Rzeczywiście nocami wylatują polować na insekty. Co wieczór zakrywamy meble skórzanymi płachtami, bo w czasie swoich łowów mocno brudzą – śmieje się senior Antonio. – Ale prawda jest taka, że za ratowaniem książek Joaniny stoją ludzie. Mozolnie, kartka po kartce czyścimy je z pleśni i grzybów. Bez żadnych chemikaliów. Tylko naturalnymi preparatami. Regularnie je odkażamy w komorach beztlenowych. To mozolna, niekończąca się praca. A nietoperze, cóż tak jak mówiłem – ściągają ludzi. Im więcej ludzi, tym bardziej zmienia się klimat biblioteki – skacze wilgotność, temperatura. To nie jest dobre dla książek. Bardzo na tym cierpią.

- To może trzeba zamknąć Joaninę dla publiczności?

- Taka opcja nie wchodzi w rachubę. Jestem bibliotekarzem i moim najważniejszym zadaniem jest ochrona książek. Ale to właśnie dla ludzi księgi zostały stworzone. Trzymanie ich tylko by je trzymać, mija się z celem. To jest wiedza, która ma setki lat. Musi być udostępniana. Szkoda tylko, że ludzie, którzy tu przychodzą, zwracają większą uwagę na przepych i piękno Joaniny. Nie na same książki, na to jaką wartość niosą. Widzicie, książki to nie tylko ich drukowana zawartość – to fizyczna manifestacja kawałka historii. To jak są oprawione, jak został wykonany papier, jak tusz i barwniki – to wszystko niesie informacje o konkretnym wycinku historii. To jest najważniejsza wartość Joaniny – nie przepych, nie nietoperze. Wiedza.

#bibliotecajoanina #joanina #coimbra #portugal #portugalia

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS] - Dolarów nie wymie

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]
- Dolarów nie wymieniajcie w banku. Absolutnie! Złodziejski kurs mają, rządowo narzucony. Idźcie do kantoru. Ale wiecie, takiego półoficjalnego. Tam kurs o połowę lepszy. W sumie to i ja mógłbym wam wymienić, ale akurat przy sobie tyle gotówki nie mam.

Wyłonił się z jednego z domków wykutych w skale. Przyjechał do teściowej, co ma sklepik z pamiątkami. Żona i syn tam na niego czekają. On lubi się przechodzić po Meymand sam. Szczególnie teraz jak większość domów jest pusta, bo pasterze jeszcze na zimę z gór nie wrócili. Wrócą w listopadzie. Wtedy populacja osady zwiększy się potrójnie – do 180 osób.

Lubi dotykać ścian. Tych samych, co 3000 lat temu ktoś w pocie czoła wyłupywał jakimś prostym narzędziem. Ścian czarnych od dymu ognisk, wokół których zbierały się całe rodziny.

- Dzisiaj też tak jest. Może ciut lepsze. Trochę lepszy sprzęt w kuchni. Ale ten sam ogień smali te same kamienne ściany. O! Widzicie?!

W jednym z domków, na cienkim dywanie rozesłanym na gołej ziemi, siedzą dwie kobiety i chłopczyk. Białą piżamkę znaczy kilka kolorów prasowanki z żółwiem i czerwień soku z arbuza. W tle, na ogniu, wrze woda w aluminiowym garnku.

W innym domostwie – sami mężczyźni grillują kawałki kurczaka.

- Myśleliśmy, że pasterze jeszcze w górach?

- Tak, tak. Ci tutaj tylko na piknik przyjechali.

Zanim skończy mówić, jeden z mężczyzn zbiega do nas po ziemistej ścieżce. Klapki na bosych stopach wznoszą tumany czerwonego kurzu. Gestykulując, tłumaczy coś naszemu przypadkowemu znajomemu.

- Zaprasza was na grilla. Ponoć mają pyszne marynowane skrzydełka – śmieje się nasz tłumacz. – Widzicie? W Iranie dobrzy ludzie są. Nie wolno wierzyć w to, co mówi zachodnia telewizja. Nie wolno.
#iran #meymand

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS] - Fado to coś więc

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]
- Fado to coś więcej niż muzyka. To opowieść o przeznaczeniu, o tęsknocie, o miłości, o cierpieniu. Fado to portugalska melancholia – tłumaczy Tuxa.
Wchodzimy do niewielkiej restauracji. Miejsce pęka w szwach, mimo że do koncertu jeszcze godzina. Siadamy przy ostatnim wolnym stoliku. W powietrzu unosi się dymny zapach grillowanych owoców morza, szum rozmów i ekscytacja oczekiwania.
Pod przeciwną ścianą dwóch muzyków stroi gitary. Za ich plecami, błękit płytek azulejo układa się w pejzaż tarasów winnych nad rzeką Duero. Do gitarzystów dołącza właściciel restauracji. Kilka słów odzianego w czerń eleganckiego mężczyzny wywołuje salwę oklasków i zaraz potem kompletną ciszę.
Ciszę, która zaczyna wibrować od pierwszych uderzeń w struny. Rozrzewnione dźwięki lecą na trzepotliwych motylich skrzydłach w sam środek duszy. Rozlewają się po ciele ciepłem i tęsknotą. I wtedy rozlega się śpiew.
Głęboki, drżący emocjami tenor snuje przejmującą opowieść. Sala faluje do wtóru melodii. Zamknięte oczy. Splecione dłonie. Słuchanie przeradza się w odczuwanie.
Ostatnie dźwięki pieśni toną w owacjach.
Miejsce śpiewaka zajmuje kobieta z przepięknie haftowaną chustą na ramionach.
- Ta chusta to część historii fado. Nosiły je największe portugalskie pieśniarki. Tradycją jest, że kiedy kunszt śpiewaczki osiąga najwyższy poziom, inna uznana pieśniarka daruje jej taką chustę właśnie – mówi Tuxa.
Przy gitarzystach pojawiają się coraz to inne osoby. Młody mężczyzna, skończywszy posiłek, wstaje od stolika. Wyraźnie zdenerwowany żegna się znakiem krzyża i zaczyna śpiewać. Kelner w pośpiechu dolewa nam wino i zmienia talerze, bo jest następny w kolejce. Za nim kolejni goście, kolejni członkowie personelu. Śpiewać może każdy. I każdy potrafi. Potrafi tak, że wilgotnieją oczy. Drżą ze wzruszenia usta.
Trzy godziny później wieczór fado zbliża się ku końcowi. Ale zanim… Przy jednym ze stolików, gdzie miejsce zajmuje elegancka starsza pani, pojawia się urodzinowy tort. Dama kończy 92 lata. Sala odśpiewuje huczne „Parabéns pra você”, a dama – oczywiście – zaczyna śpiewać fado. Potem wraz z właścicielem restauracji tańczy między stolikami na zabójczych czarnych szpilkach.

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS] Mówią, że człow

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]

Mówią, że człowiek uczy się na błędach.

W lipcu 2019 roku przejechaliśmy Indie. Według map pogodowych była to wtedy najgorętsza część globu.

W ciągu dnia, w ponad 45-stopniowym upale, karetka zmieniała się w piekarnik. Nie chłodziła jej nocna bryza, bo takowa nie istniała. „Chłód” nocy oscylował w granicach 35°C.

Przegrzewało się absolutnie wszystko – od paneli słonecznych, przez gniazdka elektryczne, po piszących te słowa.

Wtedy zapadła decyzja – upałom mówimy stanowcze nie!

I w ten oto sposób, dwa miesiące później znaleźliśmy się na irańskiej pustyni Lut. W miejscu, gdzie NASA sukcesywnie odnotowywała najwyższe na świecie temperatury podłoża sięgające 70 stopni.

Nie, nie doświadczyliśmy ich.

Ale podeszwy butów parzyły od spieczonej słońcem czerwonej ziemi. Słońce wylewało się na nas żarem płynnego złota. Nagości oślepiająco błękitnego nieba nie przysłoniła żadna chmurka. Nawet dla przyzwoitości.

Było piekielnie gorąco.

I piekielnie pięknie.

Jest w podróżnikach jakaś taka przekora – kiedy rozum mówi „nie!”, niespokojna dusza woła „oj tam!”. Cały czas nie do końca ją rozumiemy. Nie wiemy, skąd się bierze. Ale jest. Uwiera, irytuje i nie uspokoi się, dopóki nie dopnie swego. Jest odrobinę szalona, kapkę nierozsądna, ździebko lekkomyślna.

Bez niej nie byłoby tej podróży.

#iran #lutdesert #pustynialut #pustynia #desert

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS] Obecnie najczęsts

[🇬🇧ENGLISH IN COMMENTS]
Obecnie najczęstszym pytaniem z jakim się spotykamy jest: „Czy pandemia pokrzyżowała nam plany?”.

Jasne!

Według nich, już od ponad sześciu miesięcy mieliśmy przemierzać Afrykę. Prawdopodobnie przejechalibyśmy już zachodnią część, przecięli kontynent i zmierzali wschodnim wybrzeżem w stronę Republiki Południowej Afryki. Stąd mieliśmy promem wysłać „Rafałka” do Argentyny i w 2021 roku zacząć kolejny etap podróży. Tak, żeby wciągu zaplanowanych czterech lat dotrzeć do naszego celu – Alaski.

W zamian za to, już od niemal roku jesteśmy w Portugalii.

Przez ten czas zdążyliśmy się w tym kraju zakochać bez pamięci – w kuchni, której smaki zmieniają się kalejdoskopowo w zależności od regionu, podobnie jak zmienia się krajobraz i aura. W kulturze i tradycjach, które są barwne, głośne i radosne, tak, jak ludzie Portugalii. Ludzie, którzy przyjmują nas niemal jak rodzinę wszędzie tam, gdzie się pojawiamy.

Tak, pandemia pokrzyżowała nam plany. Na szczęście.

Zatrzymała nas w miejscu na tyle długo, żebyśmy mogli sobie uświadomić, że nasza podróż przestała być podróżą. Stała się życiem.

Uświadomiliśmy sobie, że cztery lata przerodzą się w cztery następne i następne i następne… Przestaliśmy się stresować niedotrzymanymi terminami przekraczania granic, nieodhaczonymi punktami na liście rzeczy do zobaczenia. Czas, z głównej przeszkody, niedogodności w naszej podróży, przerodził się w największego sprzymierzeńca.

Uziemiając nas, pandemia dała nam możliwość prze-ewaluowania naszych priorytetów.

Cel jednak wciąż pozostaje bez zmian – Alaska. Wolniej, bardziej świadomie, ale do przodu.

Zanim jednak ponownie pojawi się możliwość ponownego bezpiecznego przekraczania granic, zabierzemy Was w podróż po wspomnieniach z dwóch minionych lat w trasie… oraz po przepięknej Portugalii.

#portugalia #portugal #regua #altodouro

[Polski tekst w komentarzach] The relationship is

[Polski tekst w komentarzach]
The relationship is like a mountain climb. Along the way, you experience beautiful meadows of joy; tranquil valleys of happiness hidden between the hills of fulfilment; a refreshing breeze of satisfaction which restores your energy like a mountain wind and a sip of water from a crystal-clear stream. You continue to climb higher. Fatigue shortens your shallow breath. You catch it with greedy gasps just as you catch the fleeting memories of good times. Legs trembling with exhaustion carry you over the abyss of resignation, where loose stones of anger are just waiting for one false step. Your dream peak of your goal is lost in dark clouds, heavy with rain. Only the sheer will keeps pushing you further. And then ... the veil of clouds parts revealing the azure sky. The sun shines in billions of diamonds in the snow on the mountain slopes. Through the tears of joy and satisfaction, you can see him/her. The person who climbed the same path with you; fought the same adversities and never left your side. The person who is one with you in thoughts, feelings and purposes, and who, just like you, would never change this climb for anything else. Happy Valentines’ guys! Keep on climbing! #nangaparbat #pakistan #valentinesday2020

More... Follow on Instagram