Peryferie
Menu
  • polski
  • Films
  • Planet Earth
  • Human Nature
  • Customs
  • Flavours
  • Countries
    • Azerbaijan
    • Burma
    • China
    • India
    • Indonesia
    • Iran
    • Japan
    • Kazakhstan
    • Kyrgyzstan
    • Malaysia
    • Mongolia
    • Nepal
    • Pakistan
    • Russia
    • Singapore
    • South Korea
    • Sri Lanka
    • Taiwan
    • Thailand
    • Vietnam
    CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN
    Jul 21, 2019
    CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN
    CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN
    Jul 14, 2019
    CHAPTER 16 – YANAR DAG, AZERBAIJAN
    CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN
    Jun 20, 2019
    CHAPTER 15 – BAKU, AZERBAIJAN
    The Shwedagon Pagoda – magnificent witness of the Buddhist novitiation
    Aug 13, 2017
    The Shwedagon Pagoda – magnificent witness of the Buddhist novitiation
    Jiankou – the Great Wall of China and how not to fall from it
    Feb 12, 2017
    Jiankou – the Great Wall of China and how not to fall from it
    Kawah Ijen – the infernal beauty
    Feb 19, 2017
    Kawah Ijen – the infernal beauty
    The true face of Iran
    Jan 20, 2020
    The true face of Iran
    CHAPTER 21 – YAZD, IRAN
    Sep 1, 2019
    CHAPTER 21 – YAZD, IRAN
    CHAPTER 21 – KASHAN, IRAN
    Aug 25, 2019
    CHAPTER 21 – KASHAN, IRAN
    CHAPTER 20 – SNOWBOARDING IN IRAN
    Aug 18, 2019
    CHAPTER 20 – SNOWBOARDING IN IRAN
    Legends of Nikko
    Apr 9, 2017
    Legends of Nikko
    CHAPTER 14 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II
    Jun 1, 2019
    CHAPTER 14 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part II
    CHAPTER 13 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part I
    May 15, 2019
    CHAPTER 13 – THE SILK ROAD, KAZAKHSTAN part I
    Chapter 11 – Almaty, Kazakhstan
    Feb 2, 2019
    Chapter 11 – Almaty, Kazakhstan
    Chapter 10 – Pavlodar, Kazakhstan
    Jan 11, 2019
    Chapter 10 – Pavlodar, Kazakhstan
    CHAPTER 12 – BISHKEK, KYRGYZSTAN
    Apr 30, 2019
    CHAPTER 12 – BISHKEK, KYRGYZSTAN
    The two faces of Issyk-Kul
    Nov 1, 2018
    The two faces of Issyk-Kul
    Malacca – from a mouse deer to the UNESCO World Heritage Site
    Jan 8, 2017
    Malacca – from a mouse deer to the UNESCO World Heritage Site
    Chapter 9 – Ulgii, Mongolia
    Dec 26, 2018
    Chapter 9 – Ulgii, Mongolia
    Chapter 8 – Khovd, Mongolia
    Nov 30, 2018
    Chapter 8 – Khovd, Mongolia
    Between the Worlds
    Nov 28, 2018
    Between the Worlds
    Chapter 7 – Bayankhongor, Mongolia
    Nov 25, 2018
    Chapter 7 – Bayankhongor, Mongolia
    A mountain life of Nepal – trekking through the Himalayas
    Mar 26, 2017
    A mountain life of Nepal – trekking through the Himalayas
    Guardian angels with Kalashnikov
    Sep 29, 2019
    Guardian angels with Kalashnikov
    The Spirit of Buryatia
    Oct 25, 2018
    The Spirit of Buryatia
    The Two Temples of Posolskoye
    Sep 16, 2018
    The Two Temples of Posolskoye
    Chapter 4 – Buryatia, Russia
    Aug 21, 2018
    Chapter 4 – Buryatia, Russia
    Chapter 3 – Krasnoyarsk, Russia
    Aug 6, 2018
    Chapter 3 – Krasnoyarsk, Russia
    Thaipusam – the way of finding bliss
    Mar 29, 2018
    Thaipusam – the way of finding bliss
    The oldest barbershop in Singapore
    Apr 27, 2017
    The oldest barbershop in Singapore
    Thaipusam – when body becomes a sacrifice
    Mar 12, 2017
    Thaipusam – when body becomes a sacrifice
    The Lion Dance – dancing into the Lunar New Year
    Feb 7, 2017
    The Lion Dance – dancing into the Lunar New Year
    Buddhism at the hanging rock
    Dec 28, 2017
    Buddhism at the hanging rock
    Fish Market in Jaffna, Sri Lanka
    May 7, 2017
    Fish Market in Jaffna, Sri Lanka
    Tidal Waves
    Jan 30, 2018
    Tidal Waves
    Damnoen Saduak – Thai market that rocks
    Oct 30, 2017
    Damnoen Saduak – Thai market that rocks
    Maeklong – Thai market for adrenaline rush seekers
    Sep 11, 2017
    Maeklong – Thai market for adrenaline rush seekers
    Foodie guide to Vietnam
    Mar 5, 2017
    Foodie guide to Vietnam
    Ho Chi Minh’s vibrant streets
    Dec 1, 2016
    Ho Chi Minh’s vibrant streets
  • The Journey
  • About
Peryferie
  • polski
  • Films
  • Planet Earth
  • Human Nature
  • Customs
  • Flavours
  • Countries
    • Azerbaijan
    • Burma
    • China
    • India
    • Indonesia
    • Iran
    • Japan
    • Kazakhstan
    • Kyrgyzstan
    • Malaysia
    • Mongolia
    • Nepal
    • Pakistan
    • Russia
    • Singapore
    • South Korea
    • Sri Lanka
    • Taiwan
    • Thailand
    • Vietnam
  • The Journey
  • About
Iran, Journey

CHAPTER 19 – NEW YEAR, IRAN

posted by Aleksandra Tofil
Aug 4, 2019 1736 0 0
Share

The next encounter at the Visa Application Centre at the Indian Embassy in Tehran is tough, but we come out of it victorious. In a week, we are to collect the visa.

Meanwhile, we are changing the hostel into a cosy flat of our CouchSurfing hosts – Mohammad and Raziye. The lady of the house spoils us rotten with homemade dishes. We get to know all kinds of eggplant variations, such as kashk e bademjan – eggplant stew with strong, fermented yoghurt, and mirza ghasemi – also eggplant stew, but with egg and of much softer silky taste. We try flatbreads with carrot jam and sweet cream; white sour cheese with olives and nuts; saffron rice, with the burnt crust for which we fight like lions.

During breaks between the feasts, we get to know Tehran. Our first steps we direct to the Golestan Palace. Built in the 16th century by the Safavid dynasty (1501-1736), it became the official seat of Persian Shahs during the Qajars (1794-1925), who chose Tehran as their capital. The Qajars took every effort to ensure that the palace would not cease to delight with its splendour. The Pahlavi Dynasty (1925-1979) had different plans for this place and destroyed a large part of it, using the freed areas for modern buildings. Although it is heavily depleted, the palace complex still amazes with its rich ornamentation. Fabulously colourful mosaics of ceramic tiles cover the walls of the buildings. Their interiors shine with crystals of mirrors decorating walls and ceilings. Intricate paintings, sculptures and reliefs complete the whole. At one of the palace terraces, there is a throne hidden between soaring arcades and murmuring fountains. According to legends, it was the favourite resting spot of Shah Nasser ad-Din Shah Qajar, who spent hours here, relaxing and smoking water shisha. The terrace next to it is the site of the famous Marble Throne. A veritable work of art, intricately carved in Yazd’s yellow marble rises on the stone figures’ shoulders. Dozens of mirrors covering the terrace walls reflect and multiply its majestic silhouette. The spectacular place once witnessed the coronation of shahs.

On the way to the Milad Tower, from where we can see Tehran from a bird’s eye view, we squeeze through the Grand Bazaar. It is a city within a city. The narrow alleys stretching for kilometres under the soaring domes of the roof are a madness of colours, textures, shapes, fragrances and flavours. Tiny stands built into thick stone walls offer everything you could wish for – jewellery, embroidered chadors, woven carpets, aromatic spices, traditional and modern clothing, everyday household items – in one word, everything. Time and again, the crowd of buyers parts like the Red Sea to let the suppliers pass. Arching their backs under the burden of goods, the men pull two-wheeled carts with sweat on their foreheads. Their wheels rattle against the cobbled alleys. The vibrating sound bounces off the walls of the bazaar in a deafening echo. Between the shops hidden are mosques, patios with stone benches under skylights letting in rays of light, bathhouses and caravanserais with murmuring fountains and gardens where centuries ago, traders came from afar and took their rest. It is said that the bazaar is older than the Iranian capital – it came to be even before the Teheran village itself.

From a place where the time stopped, we get to 435-meter-high icon of modernity. Completed in 2007, the Milad Tower is the sixth tallest in the world. From the observation deck at the top, we admire Tehran. The perspective has turned the city into a cluster of Lego-like mini-houses. Like white lava, they spill up to horizon that rises majestically into the mighty Alborz Mountains.

The end of the day finds us at the Azadi Tower (Freedom Tower), built-in 1971 to celebrate the 2500th anniversary of the Persian Empire. The structure resembles a white gate, descending towards the top into a soaring rib vault, which, according to the tower designer, symbolises the combination of classical and post-classical Iran. The 45-meter-high structure is lined with 8,000 pieces of marble. While it lacks the impressive size of Milad, the sight of Azadi’s white stone structure against the azure sky compensates for everything.

Long past sunset, we are finally turning back home; however, in a somewhat melancholic mood, as today is the last day of 2018. In another country, we would already be chilling champagne in preparation for the New Year’s party. Apart from the fact that in Iran champagne – like any alcohol – is illegal, Iranians celebrate their New Year (Nowruz) on the spring equinox. Imagine our surprise when, at home, Mohammad and Raziye do not let us rest, but order instead to get ready for a house party at their friends’ place.

Following Iranian standards, I am wrapped from head to toe in a loose long-sleeved tunic-dress, jeans and a mandatory headscarf covering my hair. Under the scarf and hair, thoughts are buzzing.

“How do such house parties look like here? There can be no music because if it is loud in the apartment, the police can lock everyone up. There will be not even a small beer because alcohol is prohibited throughout the country. Interesting. Interesting”.

I quit pondering because we have reached our destination. Knock on the door. I nervously fix my headscarf and pull dress sleeves as low as possible. The door opens. My stereotypes die screaming.

We are greeted by a beautiful Iranian girl in a black cocktail mini dress and deadly makeup. Behind the hostess – one of the students renting an apartment – music blasts. The rest of the crew has heaps of fun to the well-known MTV hits. We join the party as soon as I manage to pick up my jaw from the floor.

Every once in a while, the radio stops playing. Then, the guys start singing Iranian hits. Mohammad plays the harmonica. Girls bring us to the circle and show us how to dance.

“Now put your hands up and wave as if you were greeting the sun.”
“Now we’re digging the ground to sow seeds.”
“Now change the direction!”
“Now everyone goes toward the centre. Faster! Faster!”

The sound of laughter mixes with music. Eyes sparkle. A blush sneaks up on cheeks. Then, a massive bottle of clear liquid appears on the table, and the countdown begins.

“Three! Two! One!”
“Happy New Year!”

We all embrace each other, wishing the happiness, health, constant optimism and hope for a better tomorrow. With a homemade, illegal raisins moonshine, we toast with people who do not celebrate the New Year. With people who organised a distant to their culture festivity for strangers, just because we appeared in their home and country as guests. Just because the rules of hospitality say so, and Persian hospitality knows no bounds, nor boundaries.

Share

Previous

CHAPTER 18 - TEHRAN, IRAN

Next

CHAPTER 20 - SNOWBOARDING IN IRAN

FOLLOW US HERE

FACEBOOK PAGE

LONELY PLANET

INSTAGRAM

peryferiemag

Karetką Dookoła Świata
Around the World in the Ambulance
From Poland to Alaska
📍 Our newest post 👇

Peryferie
Jestem chora. Ospa wietrzna. Przypętała się Jestem chora.

Ospa wietrzna.

Przypętała się skądś paskuda i gnębi.

Gdzieś z połączenia gorączki i leków, nad ranem, przypałętały się do mnie słowa:

"... złote wrota. Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał nadzieja, ludzie zwali go głupota."

I co było robić?

Pociągnęłam gorączkowo rozgorączkowany "poemat"

W czarnej chmurze z łez rozpaczy,
Rozwarły się złote wrota.
Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał NADZIEJA,
Ludzie zwali go — głupota.

W czarnej grzywie lśnił mu pot.
W chrapy łapał zapach śmierci.
Gdy cwałował poprzez świat
Zimny, drętwy i przeklęty.

Kopytami krzesał skry,
Co ogniska uczuć wzniecały,
Ale ludzie — słabi, źli,
Dusili je i deptali.

Stanął stępa koń.
Rżał trwogą.
Kopytami w ziemię walił.
I opadło bielmo z oka.
I poznali ludzie wnet,
Że NADZIEJA, nie głupota.

I upadli twarzą w pył,
I z lamentem w głos szlochali,
Że stracili życia sens,
Bo NADZIEI nie poznali.

A z ich szlochu, łez rozpaczy,
Zrodziła się czarna chmura.
W ciężkiej płaczem i lamentem,
Rozwarły się złote wrota.
Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał NADZIEJA,
Ludzie zwali go ...

Na konia-nadzieję — bardzo dosłownego — natknęliśmy się w Mongolii.

W rezerwacie Chustaj, gdzie ekipa naukowców, rangerów, managerów i cała masa parkowych zapaleńców od dekad przywraca naturze całkowicie w niej wyniszczone ludzką ręką Konie Przewalskiego.

Są to jedyne prawdziwie dzikie konie nigdy nieudomowione przez człowieka.

Mongołowie nazywają je Duchami.

Ja, Nadzieją.

Dla ludzkości, dla odkupienia naszego zaborczego panoszenia się na Ziemi.

Jakbyśmy byli jej właścicielami, a nie gośćmi.

I mam szczerą nadzieję, że w przeciwieństwie do wiersza, historia Chustaj i Koni Przewalskiego nie zamknie się klamrą.

P.S. Jeśli macie ochotę poznać historię Koni Przewalskiego i tego, jak walczą o nie wspaniali ludzie Chustaj, zapraszam do lektury naszego artykułu https://magazynkontynenty.pl/produkt/kontynenty-1-2020/
w @magazyn_kontynenty ... i zasilenia drobnym datkiem jubileuszowego podwójnego numeru.
- Dzień dobry! Co tam? Zima idzie? Krzyknął An - Dzień dobry! Co tam? Zima idzie?

Krzyknął Andrzej. Bo on już tak ma, że jak widzi istotę ludzką, to zagaduje. Ja gadam do zwierząt. Ludzie są jego.
Teraz też krzyknął to swoje „dzień dobry”. Do człowieka oprócz nas jednego jedynego w okolicy. Bo tu, na szczycie grzbietu gdzieś pośrodku Beskidu Żywieckiego pod koniec października prawie nikogo.

To też zaczepiony mężczyzna się zdziwił. Nie dość, że jesteśmy, to jeszcze zagadujemy.

- Dzień dobry. Ano idzie – odpowiedział trochę podejrzliwie. Jakby sprawdzał, czy to na pewno do niego.

- No, my też się szykujemy. Gospodarz lada dzień ma nam drewno na opał dowieźć – ciągnął Andrzej, nawiązując do cylindrów jasnych świeżo porżniętych pniaków, co otaczały mężczyznę jak żółte kurczęta karmiącą je gospodynię. - Bo my tu zaraz obok chatkę wynajmujemy, wie pan.

I nagle, jakby w mężczyźnie coś pękło. Pękła tama podejrzliwości i popłynęła powódź mowy. Kilka słów rzuconych, ot tak, z grzeczności wywołało lawinę relacji, wspomnień, utyskiwań i pochwał. Tego wszystkiego, co to w człowieku siedzi cichutko jak zwierzątka jakieś, gotowe wyskoczyć, kiedy tylko nadarzy się sposobność.

- Ano, panie! Trzeba się szykować już teraz, bo pogoda jeszcze dobra, ale zaraz śnieg sypnie i koniec! A zima to zawsze czai się, czai i znienacka przychodzi. Raz jest pięknie, słonecznie jak dziś, a jutro już świata spod śniegu może nie być widać. Ja, panie, wiem, bo to tu już siedemdziesiąt lat żyję.

Siedemdziesiąt lat! Jezu drogi zmiłuj się! Chłop wysoki, szczupły. Prosty jak struna. Co prawda poczochrane wiatrem i pracą włosy bardziej siwe niż czarne, ale twarz zmarszczkami usiana tylko okazjonalnie. I to tylko takimi, co robią się od śmiechu – w kącikach ust i oczu. Ramiona i ręce mocne i pewne. Machają siekierą bez wysiłku jak skrzypek smyczkiem. A węzły mięśni na przedramionach tańczą w takt wybijanego przezeń rytmu i rzucają ciężkie drewniane kloce na zieloną przyczepkę małego traktora.

Siedemdziesiąt lat! Aż się chce za siekierę i piły łańcuchowe łapać, kloce przerzucać i pracować na taką siedemdziesięcioletnią formę.

- A może panu pomóc?

... Ciąg dalszy pod linkiem w bio 🙂 

#vanlife #kamper #góry #beskidżywiecki #drwal #podróże
Piąta rano. Na zewnątrz jeszcze ciemno ciemnośc Piąta rano. Na zewnątrz jeszcze ciemno ciemnością przedświtową.

W tej czerni słychać śpiew ptaka. Piękny. Trelujący. Deszcz odbija się od parapetu i wystukuje deszczową perkusją rytm do ptasiej piosenki.

Siedzę w pokoju oświetlonym sztucznym słońcem.

Po lewej stronie ciemność i koncert. Po prawej cisza snu. Budynek i ludzie pogrążeni w tymczasowej, kojącej śmierci.

Z zewnątrz przez okno wkrada się do pokoju chłód. Jakby chciał się przy mnie ogrzać. Nakładam więc na niego i na siebie grubą flanelową koszulę.

I koc.

Kiedy piszę, przykryta jestem zawsze. Nawet jak jest ciepło. Wtedy tylko stopy, ale coś przykryte muszę mieć. Jakbym z przykrycia czerpała wenę i inspirację. Peleryna super mocy z koca, kołdry, pierzyny, śpiwora. Zabierzcie mi ją, a padnę bez sił jak pisarski Samson z obciętymi włosami.

Siedzę przykryta i patrzę przez okno w ciemność. A ciemność patrzy na mnie. Żółtym okiem ulicznej latarni jak cyklop zagląda do pokoju.

A w pokoju jasność sztucznego słońca przeszkadza ćmie, co się zbudziła. Co została zbudzona. Zbyt wcześnie. Wbrew wewnętrznemu zegarowi natury z budzikiem bez opcji snooze.

Trzepocze się teraz po ścianie, w poszukiwaniu zacienionego kąta. Po chwil zastyga bez ruchu w rogu u złączenia ścian i sufitu. Skrzydlatymi plecami do mnie. Obrażona.

Przycupnięta tak, wygląda, jak mini-Dracula czekający nadejścia matki nocy.

Mini-Dracula bez ruchu potrafi wytrwać tylko chwilę. Wkrótce znów trzepocze po ścianie zdenerwowanymi skrzydłami. Poirytowany. Sfrustrowany niezaspokojonym zmęczeniem.

Wyłażę spod koca jak z ciepłego łona. Łapię ćmę. Otwieram okno. Do środka wpuszczam ciemność. Na zewnątrz wypuszczam owada.

Leci wprost do żółtego cyklopowego oka ulicznej latarni.

---- 

Ćwiczymy, szkolimy się i szlifujemy warsztat. I nie obyłoby się bez pomocy przekochanych Dorotki i Darka ❤️@wezymord.w.drodze dziękujemy! 🙏😘
[English in the comments] Ledwo zamknę oczy, budz [English in the comments]
Ledwo zamknę oczy, budzi mnie popiskiwanie.

- Andrzej! On piszczy!

- Co?!? Piszczy? Kto piszczy? - wyrwany ze snu Andrzej nie ogarnia sytuacji.

- Piesek! Młody piszczy! Idź, zobacz, co tam się dzieje!

Z wyraźną niechęcią Andrzej sprawdza sytuację na zewnątrz.

- Nie ma go nigdzie. Poza tym nie słyszę żadnego piszczenia.

Rzeczywiście. Ucichło.

Zasypiam.

Piszczenie budzi mnie znowu.

Tym razem, nie wierząc w zdolności poszukiwawcze męża, sama tarabanię się na dwór. Czołówka na czole. Szukam. Dookoła samochodu. Pod samochodem. Na samochodzie.

No cholera, nie ma! Ani psa, ani piszczenia! Co jest?!

Sytuacja powtarza się przez całą noc.

Nad ranem wymęczona wreszcie zasypiam.

- Oooooooooolaaaaaaaaaaaa! – krzyk Andrzeja o poranku stawia mnie na równe nogi.
[Cała historia pod linkiem w Bio]

#turkey #turcja #puppy #szczeniak #travel #podróże #travelaroundtheworld #podróżdookołaświata #vanlife #vantravel
[English in the comments] Kolejny poranek rozpoczy [English in the comments]
Kolejny poranek rozpoczyna pukanie do drzwi. Wróciło małżeństwo z piknikującej ekipy dnia pierwszego. Przywieźli ze sobą starszych rodziców. Nie dowierzali opowieściom dzieci. Chcieli nas zobaczyć na własne oczy. Uściskali. Wycałowali. Zostawili z michą winogron i melonami.

A wokół krążył odziany na czarno jegomość.

Tak jest codziennie. Wciąż pojawiają się coraz to nowi ludzie. Na początku zaskoczeni. Zdziwieni obecnością dziwnego wehikułu i przybyszów właśnie tu – z dala od najsłynniejszych miejsc Iranu. W mgnieniu oka zdziwienie przechodzi w radość – z obecności dziwnego wehikułu i przybyszów właśnie tu, z dala od najsłynniejszych miejsc Iranu; tu, w ich małej oazie ogrodów.

Czasem ci sami ludzie wracają po kilka razy. Przywożą owoce, warzywa. Przywożą coraz to nowych znajomych, członków rodzin. Przywożą zaproszenia do swoich domów.

Ostatniego dnia już od rana zaczynamy się pakować. Towarzyszy nam grupa piknikujących.

Wokół krąży odziany na czarno chudy, szpakowaty jegomość z krótkofalówką w dłoni.

Podchodzi. Żąda paszportów.

- Nie wiemy, kim jesteś. Nie pokażemy ci żadnych dokumentów.

Jegomość nalega.

Piknikujący zaczynają otaczać nas zwartą grupą.

- Dzwonię na policję – mówi jegomość...

[Cała historia pod linkiem w bio.]
#iran
Gong Xi Fa Cai! [English in the comments] Wieczor Gong Xi Fa Cai!

[English in the comments]
Wieczorem, lekko stremowani stajemy pod drzwiami singapurskiego bloku HDB.

Pod pachą kosz pełen pomarańczy – symbolu dobrobytu i powodzenia.
Otwierają się drzwi.

Staje w nich uśmiechnięta Kasey. Gestem zaprasza do środka. Wprowadza nas do swojego domu i rodziny. Do tradycji pierwszego w naszym życiu Chińskiego Nowego Roku celebrowanego w Singapurze.

Trudno uwierzyć, że od tego czasu minęło już dziesięć lat.

Trudno, tym bardziej że pamiętamy jak dziś ten słodki zapach pomarańczy. I to, jak długimi pałeczkami mieszamy sałatkę Lo Hei, wykrzykując życzenia, czyniąc dookoła niemiłosierny bałagan. Im większy, tym większe szczęście i dobrobyt w Nowym Roku.

Jak dziś pamiętamy śmiech i opowieści rodzinne snute nad „steamboat” - parującym kociołkiem bulionu, w którym każdy po kolei macza swoje ulubione składniki – cienkie plastry mięsa, ryby, grzybów…

Do tej pory żyją w nas legendy Chińskiego Nowego Roku.

O bestii Nian, co w każdy Nowy Rok atakowała wioski, pożerając plony, trzodę, a nawet dzieci. I o tym, jak potwór wystraszył się malca ubranego na czerwono. Po dziś dzień kolor czerwony strzeże przed złymi siłami i negatywną energią. Po dziś dzień Chiński Nowy Rok czerwieni się latarniami, ozdobami i strojami celebrujących. I rozbrzmiewa hukiem fajerwerków, które również odstraszają Nian.

Dziesięć lat temu odczuliśmy na własnej skórze, jak odległe kultury są w zasadzie tak bardzo podobne.

Kolacja wigilijna Chińskiego Nowego Roku tak jak Wigilia gromadzi rodziny, które wspólnie radują się nowym początkiem, jednają się, zażegnują spory. Które, przestrzegając tradycji, ubierają się na czerwono albo kładą sianko pod obrusem. Które zapraszają tych, co nie mogą być z najbliższymi, aby choć przez chwilę zapewnić im namiastkę domu z dala od domu.

Tak jak dziesięć lat temu, tak i dziś, i na każdy kolejny rok życzymy sobie i Wam, aby zawsze czekało na Was miejsce przy stole wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebujecie.

I żebyśmy zawsze potrafili takie miejsce zapewnić każdemu, kto go potrzebuje.

#cny #chinesenewyear #singapore #singapur #chinskinowyrok #gongxifacai
More... Follow on Instagram

Search

LEARN MORE

architecture cuisine culture customs history nature religion

You Might Also Like

Azerbaijan, Journey
Jul 21, 2019

CHAPTER 17 – GANJA AND SHAKI, AZERBAIJAN

The first longer journey outside Baku takes us through the rusty steppes. Rather than the vegetation, they are full...

Read More
0 0
Journey, Russia
Aug 21, 2018

Chapter 4 – Buryatia, Russia

With new tyres and in the fixed homebulance we reach Irkutsk. In the capital of eastern Siberia, we spent only a...

Read More
0 2

Leave A Comment Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *


INSTAGRAM

peryferiemag

Karetką Dookoła Świata
Around the World in the Ambulance
From Poland to Alaska
📍 Our newest post 👇

Peryferie
Jestem chora. Ospa wietrzna. Przypętała się Jestem chora.

Ospa wietrzna.

Przypętała się skądś paskuda i gnębi.

Gdzieś z połączenia gorączki i leków, nad ranem, przypałętały się do mnie słowa:

"... złote wrota. Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał nadzieja, ludzie zwali go głupota."

I co było robić?

Pociągnęłam gorączkowo rozgorączkowany "poemat"

W czarnej chmurze z łez rozpaczy,
Rozwarły się złote wrota.
Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał NADZIEJA,
Ludzie zwali go — głupota.

W czarnej grzywie lśnił mu pot.
W chrapy łapał zapach śmierci.
Gdy cwałował poprzez świat
Zimny, drętwy i przeklęty.

Kopytami krzesał skry,
Co ogniska uczuć wzniecały,
Ale ludzie — słabi, źli,
Dusili je i deptali.

Stanął stępa koń.
Rżał trwogą.
Kopytami w ziemię walił.
I opadło bielmo z oka.
I poznali ludzie wnet,
Że NADZIEJA, nie głupota.

I upadli twarzą w pył,
I z lamentem w głos szlochali,
Że stracili życia sens,
Bo NADZIEI nie poznali.

A z ich szlochu, łez rozpaczy,
Zrodziła się czarna chmura.
W ciężkiej płaczem i lamentem,
Rozwarły się złote wrota.
Wybiegł z nich rączy koń.
Na imię miał NADZIEJA,
Ludzie zwali go ...

Na konia-nadzieję — bardzo dosłownego — natknęliśmy się w Mongolii.

W rezerwacie Chustaj, gdzie ekipa naukowców, rangerów, managerów i cała masa parkowych zapaleńców od dekad przywraca naturze całkowicie w niej wyniszczone ludzką ręką Konie Przewalskiego.

Są to jedyne prawdziwie dzikie konie nigdy nieudomowione przez człowieka.

Mongołowie nazywają je Duchami.

Ja, Nadzieją.

Dla ludzkości, dla odkupienia naszego zaborczego panoszenia się na Ziemi.

Jakbyśmy byli jej właścicielami, a nie gośćmi.

I mam szczerą nadzieję, że w przeciwieństwie do wiersza, historia Chustaj i Koni Przewalskiego nie zamknie się klamrą.

P.S. Jeśli macie ochotę poznać historię Koni Przewalskiego i tego, jak walczą o nie wspaniali ludzie Chustaj, zapraszam do lektury naszego artykułu https://magazynkontynenty.pl/produkt/kontynenty-1-2020/
w @magazyn_kontynenty ... i zasilenia drobnym datkiem jubileuszowego podwójnego numeru.
- Dzień dobry! Co tam? Zima idzie? Krzyknął An - Dzień dobry! Co tam? Zima idzie?

Krzyknął Andrzej. Bo on już tak ma, że jak widzi istotę ludzką, to zagaduje. Ja gadam do zwierząt. Ludzie są jego.
Teraz też krzyknął to swoje „dzień dobry”. Do człowieka oprócz nas jednego jedynego w okolicy. Bo tu, na szczycie grzbietu gdzieś pośrodku Beskidu Żywieckiego pod koniec października prawie nikogo.

To też zaczepiony mężczyzna się zdziwił. Nie dość, że jesteśmy, to jeszcze zagadujemy.

- Dzień dobry. Ano idzie – odpowiedział trochę podejrzliwie. Jakby sprawdzał, czy to na pewno do niego.

- No, my też się szykujemy. Gospodarz lada dzień ma nam drewno na opał dowieźć – ciągnął Andrzej, nawiązując do cylindrów jasnych świeżo porżniętych pniaków, co otaczały mężczyznę jak żółte kurczęta karmiącą je gospodynię. - Bo my tu zaraz obok chatkę wynajmujemy, wie pan.

I nagle, jakby w mężczyźnie coś pękło. Pękła tama podejrzliwości i popłynęła powódź mowy. Kilka słów rzuconych, ot tak, z grzeczności wywołało lawinę relacji, wspomnień, utyskiwań i pochwał. Tego wszystkiego, co to w człowieku siedzi cichutko jak zwierzątka jakieś, gotowe wyskoczyć, kiedy tylko nadarzy się sposobność.

- Ano, panie! Trzeba się szykować już teraz, bo pogoda jeszcze dobra, ale zaraz śnieg sypnie i koniec! A zima to zawsze czai się, czai i znienacka przychodzi. Raz jest pięknie, słonecznie jak dziś, a jutro już świata spod śniegu może nie być widać. Ja, panie, wiem, bo to tu już siedemdziesiąt lat żyję.

Siedemdziesiąt lat! Jezu drogi zmiłuj się! Chłop wysoki, szczupły. Prosty jak struna. Co prawda poczochrane wiatrem i pracą włosy bardziej siwe niż czarne, ale twarz zmarszczkami usiana tylko okazjonalnie. I to tylko takimi, co robią się od śmiechu – w kącikach ust i oczu. Ramiona i ręce mocne i pewne. Machają siekierą bez wysiłku jak skrzypek smyczkiem. A węzły mięśni na przedramionach tańczą w takt wybijanego przezeń rytmu i rzucają ciężkie drewniane kloce na zieloną przyczepkę małego traktora.

Siedemdziesiąt lat! Aż się chce za siekierę i piły łańcuchowe łapać, kloce przerzucać i pracować na taką siedemdziesięcioletnią formę.

- A może panu pomóc?

... Ciąg dalszy pod linkiem w bio :) 

#vanlife #kamper #góry #beskidżywiecki #drwal #podróże
Piąta rano. Na zewnątrz jeszcze ciemno ciemnośc Piąta rano. Na zewnątrz jeszcze ciemno ciemnością przedświtową.

W tej czerni słychać śpiew ptaka. Piękny. Trelujący. Deszcz odbija się od parapetu i wystukuje deszczową perkusją rytm do ptasiej piosenki.

Siedzę w pokoju oświetlonym sztucznym słońcem.

Po lewej stronie ciemność i koncert. Po prawej cisza snu. Budynek i ludzie pogrążeni w tymczasowej, kojącej śmierci.

Z zewnątrz przez okno wkrada się do pokoju chłód. Jakby chciał się przy mnie ogrzać. Nakładam więc na niego i na siebie grubą flanelową koszulę.

I koc.

Kiedy piszę, przykryta jestem zawsze. Nawet jak jest ciepło. Wtedy tylko stopy, ale coś przykryte muszę mieć. Jakbym z przykrycia czerpała wenę i inspirację. Peleryna super mocy z koca, kołdry, pierzyny, śpiwora. Zabierzcie mi ją, a padnę bez sił jak pisarski Samson z obciętymi włosami.

Siedzę przykryta i patrzę przez okno w ciemność. A ciemność patrzy na mnie. Żółtym okiem ulicznej latarni jak cyklop zagląda do pokoju.

A w pokoju jasność sztucznego słońca przeszkadza ćmie, co się zbudziła. Co została zbudzona. Zbyt wcześnie. Wbrew wewnętrznemu zegarowi natury z budzikiem bez opcji snooze.

Trzepocze się teraz po ścianie, w poszukiwaniu zacienionego kąta. Po chwil zastyga bez ruchu w rogu u złączenia ścian i sufitu. Skrzydlatymi plecami do mnie. Obrażona.

Przycupnięta tak, wygląda, jak mini-Dracula czekający nadejścia matki nocy.

Mini-Dracula bez ruchu potrafi wytrwać tylko chwilę. Wkrótce znów trzepocze po ścianie zdenerwowanymi skrzydłami. Poirytowany. Sfrustrowany niezaspokojonym zmęczeniem.

Wyłażę spod koca jak z ciepłego łona. Łapię ćmę. Otwieram okno. Do środka wpuszczam ciemność. Na zewnątrz wypuszczam owada.

Leci wprost do żółtego cyklopowego oka ulicznej latarni.

---- 

Ćwiczymy, szkolimy się i szlifujemy warsztat. I nie obyłoby się bez pomocy przekochanych Dorotki i Darka ❤️@wezymord.w.drodze dziękujemy! 🙏😘
[English in the comments] Ledwo zamknę oczy, budz [English in the comments]
Ledwo zamknę oczy, budzi mnie popiskiwanie.

- Andrzej! On piszczy!

- Co?!? Piszczy? Kto piszczy? - wyrwany ze snu Andrzej nie ogarnia sytuacji.

- Piesek! Młody piszczy! Idź, zobacz, co tam się dzieje!

Z wyraźną niechęcią Andrzej sprawdza sytuację na zewnątrz.

- Nie ma go nigdzie. Poza tym nie słyszę żadnego piszczenia.

Rzeczywiście. Ucichło.

Zasypiam.

Piszczenie budzi mnie znowu.

Tym razem, nie wierząc w zdolności poszukiwawcze męża, sama tarabanię się na dwór. Czołówka na czole. Szukam. Dookoła samochodu. Pod samochodem. Na samochodzie.

No cholera, nie ma! Ani psa, ani piszczenia! Co jest?!

Sytuacja powtarza się przez całą noc.

Nad ranem wymęczona wreszcie zasypiam.

- Oooooooooolaaaaaaaaaaaa! – krzyk Andrzeja o poranku stawia mnie na równe nogi.
[Cała historia pod linkiem w Bio]

#turkey #turcja #puppy #szczeniak #travel #podróże #travelaroundtheworld #podróżdookołaświata #vanlife #vantravel
[English in the comments] Kolejny poranek rozpoczy [English in the comments]
Kolejny poranek rozpoczyna pukanie do drzwi. Wróciło małżeństwo z piknikującej ekipy dnia pierwszego. Przywieźli ze sobą starszych rodziców. Nie dowierzali opowieściom dzieci. Chcieli nas zobaczyć na własne oczy. Uściskali. Wycałowali. Zostawili z michą winogron i melonami.

A wokół krążył odziany na czarno jegomość.

Tak jest codziennie. Wciąż pojawiają się coraz to nowi ludzie. Na początku zaskoczeni. Zdziwieni obecnością dziwnego wehikułu i przybyszów właśnie tu – z dala od najsłynniejszych miejsc Iranu. W mgnieniu oka zdziwienie przechodzi w radość – z obecności dziwnego wehikułu i przybyszów właśnie tu, z dala od najsłynniejszych miejsc Iranu; tu, w ich małej oazie ogrodów.

Czasem ci sami ludzie wracają po kilka razy. Przywożą owoce, warzywa. Przywożą coraz to nowych znajomych, członków rodzin. Przywożą zaproszenia do swoich domów.

Ostatniego dnia już od rana zaczynamy się pakować. Towarzyszy nam grupa piknikujących.

Wokół krąży odziany na czarno chudy, szpakowaty jegomość z krótkofalówką w dłoni.

Podchodzi. Żąda paszportów.

- Nie wiemy, kim jesteś. Nie pokażemy ci żadnych dokumentów.

Jegomość nalega.

Piknikujący zaczynają otaczać nas zwartą grupą.

- Dzwonię na policję – mówi jegomość...

[Cała historia pod linkiem w bio.]
#iran
Gong Xi Fa Cai! [English in the comments] Wieczor Gong Xi Fa Cai!

[English in the comments]
Wieczorem, lekko stremowani stajemy pod drzwiami singapurskiego bloku HDB.

Pod pachą kosz pełen pomarańczy – symbolu dobrobytu i powodzenia.
Otwierają się drzwi.

Staje w nich uśmiechnięta Kasey. Gestem zaprasza do środka. Wprowadza nas do swojego domu i rodziny. Do tradycji pierwszego w naszym życiu Chińskiego Nowego Roku celebrowanego w Singapurze.

Trudno uwierzyć, że od tego czasu minęło już dziesięć lat.

Trudno, tym bardziej że pamiętamy jak dziś ten słodki zapach pomarańczy. I to, jak długimi pałeczkami mieszamy sałatkę Lo Hei, wykrzykując życzenia, czyniąc dookoła niemiłosierny bałagan. Im większy, tym większe szczęście i dobrobyt w Nowym Roku.

Jak dziś pamiętamy śmiech i opowieści rodzinne snute nad „steamboat” - parującym kociołkiem bulionu, w którym każdy po kolei macza swoje ulubione składniki – cienkie plastry mięsa, ryby, grzybów…

Do tej pory żyją w nas legendy Chińskiego Nowego Roku.

O bestii Nian, co w każdy Nowy Rok atakowała wioski, pożerając plony, trzodę, a nawet dzieci. I o tym, jak potwór wystraszył się malca ubranego na czerwono. Po dziś dzień kolor czerwony strzeże przed złymi siłami i negatywną energią. Po dziś dzień Chiński Nowy Rok czerwieni się latarniami, ozdobami i strojami celebrujących. I rozbrzmiewa hukiem fajerwerków, które również odstraszają Nian.

Dziesięć lat temu odczuliśmy na własnej skórze, jak odległe kultury są w zasadzie tak bardzo podobne.

Kolacja wigilijna Chińskiego Nowego Roku tak jak Wigilia gromadzi rodziny, które wspólnie radują się nowym początkiem, jednają się, zażegnują spory. Które, przestrzegając tradycji, ubierają się na czerwono albo kładą sianko pod obrusem. Które zapraszają tych, co nie mogą być z najbliższymi, aby choć przez chwilę zapewnić im namiastkę domu z dala od domu.

Tak jak dziesięć lat temu, tak i dziś, i na każdy kolejny rok życzymy sobie i Wam, aby zawsze czekało na Was miejsce przy stole wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebujecie.

I żebyśmy zawsze potrafili takie miejsce zapewnić każdemu, kto go potrzebuje.

#cny #chinesenewyear #singapore #singapur #chinskinowyrok #gongxifacai
More... Follow on Instagram
Copyrights © 2020 www.peryferie.com All rights reserved.
Back top