Pochmurny lutowy poranek. Gromada dzieci biegnie do zaparkowanego przy poboczu piaszczystej drogi autobusu szkolnego. Kurz wzbijany przez małe stopy osiada na bordowych mundurkach. Dookoła słychać krzyki, śmiech i nawoływanie

Kilka minut później autobus znika, a z nim wrzawa podekscytowanych uczniów. Na uliczkach nepalskiego Nayapul cisza jednak nie zalega.

Lokalne sklepiki zaczynają nowy dzień pracy. Ich budynki, mimo, że nadgryzione zębem czasu wyglądają na nieukończone. Zardzewiałe konstrukcje rusztowań opierają się o nieotynkowane ściany. Otwarte tarasy drugich pięter zieją na przestrzał niezabudowaną pustką. Partery – te są ukończone. Przestronne, otwarte sale, z odmalowanymi ścianami, przykurzonymi nieco pyłem drogi biegnącej przez środek miasteczka. W środku – stoliki jadłodajni, warsztaty pracy stolarzy, półki uginające się pod ciężarem worków z ryżem i inną żywnością.

Kobiety omiatają progi słomianymi miotłami. W fałdach ich grubych, wełnianych spódnic kryją się umorusane, bosonogie brzdące. Nieopodal, na prowizorycznym palenisku postawionym na drodze, właścicielka jadłodajni smaży kawałki samosy – stożkowe bułeczki wypełnione mięsem, warzywami i ostrymi przyprawami. Świeżo wyjęty z tłuszczu, mocno pachnący ziołami kawałek podaje kilkuletniemu chłopcu. Malec, okutany w wełnianą czapę i grubą kurtkę, gorliwie zabiera się za jedzenie. Fakt, że od pasa w dół jest kompletnie nagusieńki wydaje mu się zupełnie nie przeszkadzać.

Właściciele sklepików, odziani w znoszone kurtki i grube dresowe spodnie, rozstawiają towar. Przed jednym ze stoisk stoi stado objuczonych mułów.

– Worki z mąką, ryżem i ziemniakami, warzywa, mydła i wełniana przędza. Coś jeszcze? – dopytuje sklepikarz.

– Nie, nie. Na dziś to wszystko – opowiada smagły, szczupły mężczyzna dopinając paski w uprzęży niecierpliwiącego się już zwierzęcia.

– Wracacie dziś, czy dopiero jutro?

– Jak pogoda się utrzyma to jeszcze dziś. Krótka trasa – tylko do Banthanti. W Green Hill View Lodge mają nową grupę turystów. Trzeba im dowieźć towar przed kolacją.

– Spokojnej drogi więc – rzuca na odchodne sprzedawca, odganiając z progu sklepu nachalnie ciekawskiego muła.

 
Za Nayapul zaczyna się trasa słynnego szlaku trekkingowego do Ghorepani, z docelowym punktem turystycznym – trzytysięcznikiem Poon Hill.

Początek jest łatwy. Szerokie, kamieniste ścieżki wiją się w lasach i między polami. Przecinają górskie potoki i delikatnie wspinają się na wzgórza otoczone tarasami upraw ryżowych. Stadko ciemnobrązowych, długouchych mułów kolebie jukami w takt miarowego truchtu po żwirowej drodze. Nagle przeciągły gwizd poganiacza każe im zwolnić. Na przedzie dwójka turystów, ich przewodnik i tragarz wciskają się jak najgłębiej w trawiastą zatoczkę na poboczu, starając się ustąpić miejsca karawanie. Na ścieżkę wracają kiedy wygwizdywane komendy poganiaczy zaczynają cichnąć. Kultura ruchu drogowego w górach Annapurna.

Jest ciepło. Promienie słoneczne znacznie podnoszą odczuwalną temperaturę powietrza. Szybki miarowy marsz zagrzewa dodatkowo. Wraz z każdym krokiem, teren zmienia się coraz bardziej. Rozległe, płaskie pola zastępują skaliste wzgórza. Szeroka ścieżka przechodzi w wąską drożynkę, ostrzej i ostrzej pnącą się do góry nierównymi kamienistymi schodkami. U jej szczytu, błękitem i bielą mienią się zabudowania bajkowej górskiej osady Tikhedhunga.

Na wpół murowane, na wpół metalowe konstrukcje domków przyczepione są kurczowo do wystających półek skalnych. Niektóre wydają się trzymać podłoża tylko siłą swojej cementowej woli. Niemal każdy z nich, to albo jadłodajnia, albo pensjonat. Te, które posiadają luksusy w postaci pryszniców z gorącą wodą krzyczą o tym wielkimi, ręcznie malowanymi szyldami.

 
Poganiacz zatrzymuje stado na placyku przy jednej z jadłodajni, która zaprasza przestronnymi, na wpół otwartymi halami i nęcącymi zapachami dobiegającymi z kuchni. Zanim jednak mężczyzna da się skusić rozkoszom podniebienia, rozluźnia juki zwierząt. Spod stojącego opodal stolika wyciąga metalowe miski, wypełnia je ziarnami kukurydzy i podaje wyraźnie zadowolonym zwierzętom.
Wreszcie siada przy pokrytym ceratą stoliczku. Wyglądając przez okno wychodzące na imponującą, zieloną przepaść rzuca w stronę kuchni zamówienie:

– Dal bhat i herbata!

– „Dal bhat power – 24 hour!” – krzyczy mu nad uchem rozbawiony kelner, stawiając przed poganiaczem gigantyczny talerz z daniem.

Dal, to przyprawiana kminem i kurkumą gęsta zupa z soczewicy gotowana z cebulą, czosnkiem, pomidorami i ziołami. Bhat – gotowany na parze ryż. Do tego placuszki chleba przaśnego – roti i odrobina gulaszu warzywnego. A na deser – gorąca, mocna i bardzo słodka herbata. Jedna porcja dania wystarcza na kilka godzin dalszej trasy.

– Do Ghorepani dziś? – zagaduje.

– Nie, tylko do Banthanti – odpowiada poganiacz rolując sprawnie papieros z cienkich bibułek i aromatycznego tytoniu.

– O, tamta kobieta też do Banthanti. Przyniosła wełniane szale i zaraz będzie wracać – ruchem ręki wskazuje na skalną półkę zaraz przy ścianie jadłodajni.

Na kancie skalnego ustępu siedzi kobieta otulona w purpurową, wełnianą chustę. Obok niej pusty już wiklinowy kosz. Usłyszawszy rozmowę mężczyzn podnosi się zarzucając na plecy pojemnik. Oplatający go sznur zaczepia sobie o czoło, łagodząc szorstkość troku niewielkim skrawkiem materiału.

– To pan do Green Hill View z dostawą? – rzuca w stronę kończącego papieros poganiacza.

– A, tak, tak.

– Ja też tam, to dołączę. Muszę zamówienie na pranie odebrać.

 
Powiększona nieznacznie karawana rusza dalej. Im wyżej, tym coraz zimniej. Chmury zaczynają schodzić z gór osiadając na wszystkim mokrymi kroplami zimnej mgły. Ruch na ścieżynce robi się większy. Każdy chce zdążyć do swojej osady zanim pogoda zepsuje się bezpowrotnie. Do miejsca docelowego – kolejnej „wiszącej” wioski Banthanti – już niedaleko. Jeszcze chwila i widać niewielkie zabudowania pensjonatu Green Hill View Lodge.

Masywny taras dzieli pensjonat od malutkiego budynku kuchennego, gdzie wrą przygotowania do wieczornego posiłku. Przy złączonych stolikach, otoczonych drewnianymi półkami, palnikami i wielkim glinianym paleniskiem, kucharka i pomocnicy przygotowują kolację. Przestrzeń pomieszczenia jest niewielka i ogień z palenisk ogrzewa miejsce. Mimo to, chłód na zewnątrz jest tak dotkliwy, że kuchenna ekipa kuli się pod kurtkami i kapturami. Kucharka zagrzewa ich władczo rzucanymi poleceniami. Niczym wytrawna tancerka wiruje na wąziutkiej przestrzeni między blatami a paleniskiem, półkami i piecem. Tu przygotowuje ryż, tu ziemniaki w sosie curry, tu znowu w wielkim garze nastawia wodę na herbatę. Zauważywszy tragarza wybiega mu naprzeciw.

– Namaste! Dobrze, że już jesteście. Obiecałam takiemu młodemu na kolację momo, a warzyw przecież już nie mam! – zanosi się dobrodusznym śmiechem, w którym wyraźnie dzwoni westchnienie ulgi. Dzięki karawanie „taki młody” będzie się tego wieczoru cieszył puszystymi pierożkami z warzywnym farszem i ostrym sosem chili.

 
Tym czasem świetlicy pensjonatu zebrała się już cała turystyczna gawiedź. Wszyscy ciasno obsiadają jego część centralną – niewielki piecyk węglowy – jedyne źródło ciepła. Porozwieszane na ścianach pokoju certyfikaty i nagrody w branży turystycznej pensjonatu są niemal niewidoczne przez kurtyny trekkingowych spodni i polarów suszących się na sznurach pod sufitem. Na podłodze wokół piecyka – imponująca kolekcja butów trekkingowych i wełnianych skarpet. Na stołach – kolacja, a w dłoniach – piwo Everest. W telewizorze bollywoodzki hit – Kabhi Khushi Kabhie Gham – podkreśla nierealność sytuacji.

Świetlica roi się od gwaru rozmów o trasie, o planach na dalszą podróż. Są porady, przestrogi, żarty i śmiech. Atmosfera domowego ogniska tworzona przez obcych ludzi w odległym kraju – tak specyficzna i unikalna dla schronisk górskich. Następnego dnia wcześnie rano, po lodowatym prysznicu i przeraźliwie zimnej nocy, wszyscy ruszą w dalszą trasę. Dotrą do Ghorepani skąd roztacza się zapierający dech w piersiach widok na pokryte śniegiem ostre stoki himalajskiego łańcucha Annapurna. Kolejny dzień zaczną przed świtem. W ciemnościach ruszą na 3210-metrowy Poon Hill gdzie obejrzą wschód słońca nad Himalajami. Może pogoda będzie im sprzyjać. Może czyste, bezchmurne niebo pozwoli zobaczyć im skąpane w czerwonych promieniach wchodzącego słońca himalajskie szczyty. Może wręcz odwrotnie. Siąpiący deszcz i gęsta mgła zasłonią kurtyną aury boski widok. Co stanie się na pewno – na nepalskiej ścieżce trekkingowej zostawią cząstkę siebie. W każdym mijanym miejscu, w każdej napotkanej osobie, bo nie da się nie stracić serca dla gór Nepalu.