Z trudnością przeciskamy się przez wąskie ulice wypełnione odświętnie ubranym, barwnym tłumem ludzi. Szeroko otwarte podwoje induskich sklepów są jeszcze gwarniejsze niż zazwyczaj.

– Nie, nie. Pięć to za mało. Musi być na całą rękę – właścicielka sklepu poprawia chustę na głowie i z wiedzą eksperta kontynuuje temat – Im więcej bangli, tym szczęśliwsza panna młoda. A i zgoda w małżeństwie będzie dopóty, dopóki ostatnia się nie pobije.

Klientka opuszcza sklepik z torbą po brzegi wypełnioną szklanymi bransoletami, mieniącymi się barwami tęczy. Za jej plecami przekupka nie traci czasu – nowy klient, nowa oferta.

– Podoba się? Proszę siadać, zaraz córka namaluje taki sam wzór. U nas henna najlepszego gatunku, bardzo trwała – spod niskiego stolika przy ulicy wyciąga malutkie krzesełko i sadowi na nim nieco protestującą kobietę – A co to przeszkadza, że Niemka? Pani da dłoń. Zaraz przemienimy ją w cudo.

Półki sąsiedniego stoiska zastawione są rzędami figurynek przedstawiających hinduskie bóstwa. Paciorkowatymi oczami śledzą nasze ruchy z wyżyn swoich gablot. W sklepiku obok, malowani prorocy wciśnięci w ramy fantastycznie kolorowych obrazów, unoszą ręce w błogosławiącym geście. Między nimi – zdjęcie Michaela Jacksona.

Pobliska restauracja wabi nęcącymi zapachami. Wewnątrz i na zewnątrz, tłumy ludzi szczelnie obsiadają aluminiowe stoliki. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki jeszcze jeden pojawia się przed nami. Zaganiany kelner-magik upewnia się, że mamy wystarczająco miejsca i podaje menu. Na zamówienie czekamy przyglądając się barwnemu korowodowi świętujących przechodniów.

– Dla pana kurczak curry, dla pani mleko kokosowe.

Przez słomkę umieszczoną w odciętej końcówce owocu łapczywie piję cudownie orzeźwiający, cierpko-słodki płyn. Andrzej opiera się fantastycznej woni mleczno-kokosowego curry i czeka na ryż do kurczaka.

– Ryż? Ale nie było w zamówieniu. A nie, nie ma w zestawie. Trzeba zamówić osobno. Oj, piwa też u nas nie ma. Ale pójdą państwo tam za róg, na market uliczny. Tam będzie na pewno.

Plastykowe stoliki i krzesła wypełniają całą szerokość ulicy. Dookoła poupychane są przenośne stoiska. Przy każdym masa ludzi. Smażone na głębokim tłuszczu słodkie ciastka jeszcze błyszczą od oleju. Prażone przekąski wypełniają powietrze zapachem cynamonu i kuminu.

– Piwo? Jest oczywiście. Jakie? Najpopularniejsze? – brodaty mężczyzna pochyla się nad wypełnionym lodem styropianowym pudłem. Z wnętrza prowizorycznej lodówki wyławia puszkę 0,5 litra. Za trzy dolary singapurskie stajemy się dumnymi właścicielami napoju chmielowego o intrygującej nazwie „Knock Out”.

Na pierwszy rzut oka widać, że dziś na dzielnicy niepodzielnie rządzą lampki: mniejsze, większe, zawieszane, stojące, połączone w długie sznury, formowane w przeróżne kształty. Ich wymyślne formy bledną jednak przy przepychu tych, strojących główną ulicę Little India. Świetlne bramy unoszą się nad przemykającymi pod nimi samochodami. Lustro mokrej od deszczu ulicy multiplikuje ich hipnotycznie błyszczącą kakofonię barw. Stąpając po magicznym dywanie światła idziemy w stronę głównej sceny. Przy dźwiękach bollywoodzkiej muzyki niebo eksploduje tysiącem kolorów. Zaczyna się kulminujący dzisiejszy dzień pokaz fajerwerków.