Rozkładane markizy ocieniają wąziutką alejkę oblepioną z obu stron przenośnymi straganami. Przy
nich, wypełnione warzywami, owocami, jajkami, ziarnami i przyprawami stoją plastykowe kosze.

Czasami kosz zastępuje płachta folii rozciągnięta bezpośrednio na ziemi. Dużo bardziej
zmodernizowane są stoiska z mięsem. Wysoki stolik z aluminiowym blatem i osobnymi pojemnikami
na udka, żeberka i podroby wydaje się szczytem zaawansowania technicznego w porównaniu z
warzywno-owocowymi sąsiadami.

Wciśnięte pomiędzy spożywcze dobroci, na plastykowych krzesełkach siedzą przekupki. Swoim
typowym zaśpiewnym głosem handlarek przekonują klientów o konieczności zakupienia właśnie ich
produktu. Kiedy negocjacja kończy się sukcesem, szybko i sprawnie ładują towary do przepastnych
lnianych toreb nabywcy. Ich kolorowe bluzki, chronione narzutą kwiecistego fartucha migają
smugami tęczowego chaosu, żeby po chwili z powrotem znieruchomieć na plastykowym stołeczku.
Aż do następnej transakcji.

Nagle, ostry i donośny gwizd przecina typowy gwar targowiska. Na jego znak, z trenowaną latami
wprawą, przekupki zaczynają składać markizy. W mgnieniu oka, istniejące jeszcze chwilę wcześniej
zadaszenie znika. W tym samym czasie, odciągane ze środka alejki kosze i folie pełne jarzyn
ujawniają sekret marketu – biegnące przez jego serce tory kolejowe.

Ledwie ostatnie kramy znikają z metalowych strun szyn, kiedy wtacza się na nie pociąg. Zaledwie
centymetry dzielą jego boki od twarzy przekupek i turystów z przygotowanymi do akcji aparatami i
smartphonami. Ci, którzy chcą uchwycić jak najlepsze ujęcie frenetycznie przeskakują z miejsca na
miejsce przyprawiając straganiarki o atak serca i uruchamiając ich chóralny ostrzegawczy lament.
Niemal tak donośny jak gwizd samej syreny pociągowej, która również odstrasza uporczywych
amatorów wrażeń.

Zwalniający pociąg zatrzymuje się kilkanaście metrów dalej na stacji Maeklong. Znieruchomiała
maszyna, niczym światowej sławy celebryta, pozuje do zdjęć z turystami.